6(3)

- ą. W tych przypadkach sama poprawka w rzeczywistości wynosić ona. 0°. lecz błąd jej określenia przy e = -10 cm, s = 1000 m ,/f = ± '*°^f będzie równy ,_t    ■    ......

•10 cm.200 000".0,003    .

TO01)00" cm “ ± o,Ob.    ■

Przy tych samych założeniach i przy {<f+k) = 2° będzie 6^,f = 0F7 +

± 0?06, zaś przy (<p + k) « 45°, t" = 14“ ± 0J04. Jak widać, kąt -dyrekcyjny wystarczy znać z niewielką dokładnością, toteż w praktyce, jeżeli operujemyna stoliku wieży triangulacyjnej, mierzymy go przenośnikiem. Z drugiej strony musimy pamiętać, że błąd przeniesienia punktu C na stolik może przy krótkich mimośrodaeh spowodować bardzo duży błąd kąta dyrekeyjnego. • Gdy np. przerzutujemy punkt C z błędem ± 1 cm, a mimośród e. =

= 2 cm, - wówczas błąd wyznaczenia jednego tylko ramienia kąta.dyrekeyjnego wyniesie w krańcowym przypadku ± 0,5, czyli ok.

30°(odkłncie punktu I przyjmujemy za. bezbłędne). Można by więc.sądzić, że dłuższe mimośrody są korzystniejsze. Jednakże przyjmując w krańcowym przypadku m_e prostopadłe do e otrzymamy m^ = ge

(rys. 1.52) oraz na podstawie wzoru ■ (1.19):    Rys. 1.52

oos \<f + k) . g'

Jak widaó, w ściśle określonych warunkach (?+ k, s) wartość tego błędu zależy tylko od dokładności, przerzutowania znaku na stolik. •

Można by jeszcze sądzić, że zgodnie z wzorem (1.18) zwiększenie .długości e spowoduje wzrost całkowitego błędu mg. Dla ilu-

stracji przyjmijmy s = 1000 m, f+k = 45    = ₀,0002, m =

,    ,    , ■    m^e

= + 0,01 m oraz w krańcowym przypadku m^=-^S-. Dobierając kolejno

coraz większe e otrzymamy

e=0,02m, ^-2^8,	200|/0,0000028^2+0,007^2 + 0,007^2= +	2*0,
e=0,1 m, ■ £“14^n,	m£ » 200]/0,000014^2 +0,00?^2 + 0,007^2>= +	2?0,
e=0,3 m> £"42",	mt ^ 200 y0,000042^2 +0,007^2 + 0,007^2= +	2 JO,
e=2,0 m, £-280",	m£ w 20d‘Yo,00028^2 + 0,007^2 + 0,007^2= +	2?0,
e-10,Om, £»2160",	®e » 200]/o,00141^2 + 0,007^2 +-0,007^2=±	2 JO.

Jak widać, zwiększenie mimośrodu liniowego przy zaohowaniu pozostałych elementów bez zmian nie powoduje praktycznie wyczuwalnego wzrostu błędu średniego poprawki C, gdyż składnik pierwszy wzoru (1.18) tj. wpływ błędu długości celowej, zwiększa