7

strukcję powyższą stosujemy tylko wtedy, gdy nie da się zastosować innej.

Jeżeli długi odcinek prostej tyczymy w przód sposobem opisanym w punkcie 2.a, po drodze zaś napotykamy przeszkodę, zajmującą w kierunku poprzecznym mało miejsca, to tyczony kierunek możemy przedłużyć poza przeszkodę aż do końcowego punktu K w sposób następujący:    .    -

Przez ostatni punkt M, wytyczony przed przeszkodą, prowadzimy jak najbliżej przeszkody prosty ^MjB (rys. 31) i mierząc

kąt a. Następnie mierzymy odcinki ctj, ■.ati-ri*, or tók dobrane, aby prostopadłe wystawione z ich końców' ominęły. piśz^szkody znajdujące się na trasie i'wyznaczyły punkty posrednió^tuż za przeszkodą i tuż przed rtią. Długości prostopadłych wynoszą:

tg a, (h tg o,... .'o* tg a.

Ponieważ odcinek MN jest, niedostępny do bezpośredniego po-

|ia, lecz po jiie w spo-

Na stanowisku B odkładamy teodolitem kąt 90°, odmierzamy odcinek BN = a₃ tg a. Otrzymany w ten sposób punkt N leży na tyczonej trasie,-której dalszy kierunek wyznaczymy przez; odłożenie kąta 90°+a. , , .

miaru, więc

Takie obejście przeszkody obniża dokładność tj jej usunięciu można będzie tyczenie wykonać po] sób bardziej dokładny.

b. Przeszkoda rozciąga się na dużej przestrzeni

Jeżeli celowanie z punktu P na K jest niemożliwe z powodu licznych wyniosłości lub zalesienia trasy, to kierunek prostej możemy w przybliżeniu wytyczyć przez wyznaczanie z mapy

\

topograficznej azymutu magnetycznego odcinka PK i tyczenie go w terenie za pomocą busoli. Tyczenie to prowadzimy wówczas ^ zwykle z dwóch stron na spotkanie, stosując krótkie odcinki f-j* (około 20 m), a po stwierdzeniu odchyłki poprawiamy wyzna-czone punkty o wielkości proporcjonalne do odległości, podobnie $,jak na rysunku 27. Sposób ten może dać dobre wyniki, jeżeli odcinek PK nie przekracza 1200 m.

składa się, zwykle sieć triangula-przykład,/gdzie wokół przeszkody

Dokładne jednak wytyczenie trasy ffrzez rozległe przeszkody można wykonać po założeniu specjalnej ₍ osnowy. Dla krótszego odcinka prostego może to być osnowa poligonowa, a dla długich, wielokilometrowych odcinków lub też\toczonych ze specjalną

ńys. 32

soką dokładnością (tunele) ęią. Rysunek 32 przedstawia

leśnej założono poHgon; zamknięty nuędzy^ jilinktami P i K. Za początek układu przyjmujemy punkt P, a za oś 3f*ów bok PI. W układzie tym obliczamy współrzędni wszystkich wierzchołków poligonu, a więc i punktu K,fpo czyni obliczamy kąt a, jaki prosta PK tworzy z osią a^ów (bok PI), ź Wzoru    * *

tga =    '    ^{V:> :}"

Po odłożeniu kąta a od boku PI otrzymamy kierunek PK, który możemy przedłużać i wytyczać na nim punkty pośrednie, przecinając zarośla i gałęzie, a także usuwając drzewa znajdujące się na celowej. Zwykle po dojściu do końca tyczonego odcinka otrzymamy bliski punkt K' różny od punktu K, wobec czego wszystkie wytyczone punkty poprawiamy w znany już