antyarytmiczne

23.

Leki antyarytmiczne

23.1. Wprowadzenie

Lekami antyarytmicznymi nazywamy leki normalizujące zaburzenia rytmu serca, a zatem niemiarowości. Niektóre z nich jednak powodują również normalizację nieprawidłowej częstości skurczów serca - częstoskurczu (tachykardii) lub rzadkoskurczu (bradykardii). Zaburzenia rytmu serca są bardzo częstą przyczyną zgonów. Przyczyny niemiarowości są złożone. Upraszczając, można wyróżnić 2 typy zaburzeń rytmu serca:

-    zaburzenia powstawania bodźców,

-    zaburzenia przewodzenia w układzie bodźcoprzewodzącym. Zaburzenia powstawania bodźców są następstwem zaburzeń automatyzmu

i objawiają się skurczami dodatkowymi nadkomorowymi lub komorowymi.

Zaburzenia przewodzenia mogą wynikać zarówno z upośledzenia przewodzenia bodźców w układzie bodźcoprzewodzącym na odcinku węzeł zatokowy - węzeł przedsionkowo-komorowy oraz na odcinku pęczka llisa, jak i zaburzenia przewodzenia przebiegające ze zjawiskiem powtórnego wejścia fali pobudzenia (reentry).

Następstwem obu typów zaburzeń rytmu mogą być:

-    przedwczesne skurcze dodatkowe,

-    napadowa tachykardia nadkomorowa, migotanie i trzepotanie przedsionków,

-    tachykardia komorowa i migotanie komór,

-    bloki serca, całkowity lub częściowy i in.    j ,■, ■-

23.2, Mechanizm działania leków antyarytmicznych

Wspólną właściwością leków antyarytmicznych (poza lekami stosowanymi w leczeniu bloków serca) jest obniżanie automatyzmu układu bodźcoprzewodzącego przez wydłużenie okresów refrakcji. Efekt klinicz-

475