CCF20090105007 2R

myślę to; precyzyjny (a więc jednak!) lancet doktora W. S. dał mi jeszcze jedną szansę.

A więc jednak. Lecz właśnie wpada zamaszyście tenże doktor, w pogodnie-grubiańskiej asyście

przybocznej pielęgniarki, na popołudniowy obchód. Doktor jest siwy, tubalny, rzeczowy,

ale w chwili, gdy sprawdza mój wykres gorączki i wyciąga mi z rany jakieś straszne sączki,

na które nie chcę patrzeć - czuję, że być może w jego i pielęgniarki wybornym humorze

rolę przyczyny sprawczej - jak zwykle to czyni -odegrało potrójne co najmniej martini,

wypite przy obiedzie. Rżąc po każdym własnym żarcie, doktor przylepia opatrunek plastrem

(trochę krzywo), wychodzą. Ja sam prawie parskam śmiechem (uch, zabolało): to było jak kartka,

która właśnie, z okazji mojej operacji, przyszła dziś od kolegów/koleżanek z pracy.

Rysunek: operacja w toku; pochylone plecy chirurgów tworzą spoistą zasłonę,

ponad którą wystrzela jak z procy, wysoko, śliski wewnętrzny organ (śledziona, na oko)

a główny chirurg wrzeszczy obecnym w tej scenie: „Nie wyrzucać - to może mieć jakieś znaczenie!”.

Nie demiurgiem - chirurgiem być, chociażby takim: nie bardzo precyzyjnym, niepewnym, co znakiem

a co przypadkiem, ale, gdy czegoś dotyka, świadomym, że jest ważne to, co się wymyka.