Bartusówna5

. IX.

Miłości! smutny z niebios strącony aniele !

Co się w tym tłumie licbym błąkasz zapoznany,

I darmo niesiesz balsam na ludzkości rany,

I darmo niecisz iskry w zastygłym popiele...

Do mnie!... W opustoszonym mej duszy kościele Jest jeszcze jeden ołtarz — gromem nie strzaskany Na nim ciebie postawię! i wieniec różany Wszystkich snów mych powiędłych u stóp ci zaścielę..

Och, choć uwiądl już dawno, lecz godnie przystroi Królewskie twoje stopy; takie tylko kwiaty,

Taki hołd dziś — i taki ołtarz ci przystoi! •

Płaczmy razem, Aniele dni naszych utraty! Płaczmy, u zatrzaśniętych przed nami podwoi,

I prośmy śmierć o powrót w znajome nam światy!

Kłamie, kto ci zaprzecza istnienia i bytu !

Kto mówi, że twą postać przybrał cielec złoty Lab niegodna namiętność! Przeczuciem tęsknoty Widziałam cie przy sobie od dni moich świtu!

A byłaś taką czystą — jak kryształ błękitu,

A byłaś taką świętą — jak boleść sieroty...

Tak wielką, jak pragnienia przeklętej istoty,

Co skazana wciąż myślą ulatać do szczytu!

Cień twój mi towarzyszył w zamęcie złych losów,

A ludzie mnie trwożnymi ścigali oczyma,

Jak gdyby na mem czole kładł znamię Kaima!

Lecz nie widzieli ciebie — posłanko niebiosów!

A gdym sie w chór ich szydnych zasłuchała głosów, Słyszałam: żem szaloną! i że ciebie niema!