93750

3. ELEGIA III

Podmiot liryczny mówi iż nigdy nie będzie gardził miłością bez względu na to, co jest jej obiektem (władza, sława, pieniądze, etc), a miłości nie należy się wstydzić. Według niego nawet najwięksi mędrcy, którzy tak wiele mówią o cnocie, mają rzeczy, które ukochali, obdarzają niektórych miłością, zaś nie należy ani brać sobie do serca uwag dotyczących pasji, wygłaszanych przez ludzi, którzy wyzbyli się wszystkiego, ani z nimi dyskutować (miłość nie podlega prawom logiki.) Podmiot liryczny chce, by surowi mędrcy nie odzierali z piękna uroków świata. Wyznaje, iż jest zakochany i marzy o tym, by to uczucie, urodzaj oraz panujący pokój, trwały jak najdłużej (zasługę tę przypisuje Plutonowi .mitologicznemu bogu urodzaju). Osoba mówiąca w wierszu mówi, iż miłość dodaje odwagi w walce ( świadomość, że ukochana widzi odwagę swego oblubieńca) i sprawia, iż mężczyzna jest gotów umrzeć, by nie okryć się wstydem w oczach kobiety ( za przykład podaje Hektora). Mówi, iż jest to chwalebna śmierć, ponieważ ukochana rozpacza nad grobem zmarłego, pamięta o nim. Podmiot liryczny nie chce porównywać się do Hektora ( uważa, że nie dorównuje mu), jednak chciałby umrzeć właśnie w taki sposób.

4.    ELEGIA IV

Adresatem elegii jest Andrzej. Podmiot liryczny upomina go, by tak jak prosi go o to ukochana, porzucił liczne podróże na rzecz bycia z nią. Uczucie żywione do jego wybranki, jej obraz oraz myśl o niej dosięgnie go wszędzie, zaś wspomnienia o niej będą przyczyną jego trosk i braku spokoju wewnętrznego. Mówi, iż prędzej czy później zatęskni a ukochaną i będzie chciał jak najprędzej wrócić do niej ( podróż w wozie Medei lub na Pegazie. ) Jako paradygmat szczęśliwej miłości podmiot liryczny uznaje miłość gołębi, które nigdy się nie rozstają i w spokoju mogą cieszyć się swoim szczęściem. Człowieka, która ponad miłość stawia zyski uważa za nieczułego ( miłość jest najważniejsza), gardzi nim, nie może patrzeć na żal porzuconej ukochanej. W ostatnich strofach podmiot mówi, iż nie pragnie żadnych bogactw, a jedynie miłości, ponieważ bez niej żyje byłoby męką ( odniesienie doTantala).

5.    ELEGIA V

Podmiot liryczny zwraca się do Jana Tarnowskiego (wielki hetman koronny), usprawiedliwiając to, iż zaniechał opisywania dawnych i obecnych epickich wydarzeń. Przyczyną tego jest jego zakochanie. Obiecuje jednak, że, jeżeli tamten spojrzy łaskawie na jego twórczość, opisze jego waleczność. Teraz jednak chce opisywać miłość, biesiady, nie ma ochoty na opisywanie wojen. Prosi „lawy Feba” ( dane przez Apolla natchnienie), aby trwały, miast ustępować tematyce batalistycznej.

6.    ELEGIA VI

Podmiot liryczny opisuje swą ukochaną, Lidię oraz uczucie jakim ją darzy. Opisuje ją jako tę, z którą żadna inna, ani Hippomadea, ani Mardessa, ani Europa nie mogą się równać, tym bardziej bogacze i władcy. Opisuje jej urodę, która nie zna sobie równych: bladą cerę, złociste włosy, błyszczące, podobne do gwiazd, oczy, porównuje ją do bogini. Opiewa jej liczne umiejętności praktyczne, słowa, które koją umartwioną duszę. Lidia jest jego inspiracją,