CCF20090831084

144

czymś jednym jest właściwością samej rzeczy, iż rzecz jest w swej istocie czymś, co skierowało się refleksyjnie ku sobie. Do rzeczy należy więc zarówno to, co wyżej określiliśmy jako „także“, czyli obojętna różnica, jak i to, że jest czymś jednym; ale .ponieważ są to dwa momenty różne, przypadają one nie jednej i tej samej rzeczy, lecz rzeczom różnym. Sprzeczność, zawartą ;; w ogóle w istocie przedmiotowej, zostaje rozdzieloria 98 między dwa przedmioty *. A więc rzecz jest wprawdzie sama w sobie i dla siebie, jest równa samej sobie, ale ta jej jedność z samą sobą jest zakłócona przez inne rzeczy. W ten sposób zostaje zachowana jedność rzeczy i jednocześnie innobyt zostaje utrzymany poza rzeczą, jak również poza świadomością.

Chociaż sprzeczność istoty przedmiotowej została w ten sposób rozdzielona między rzeczy różne, różnica mimo to dosięgnie także wyodrębnionej rzeczy, jednostkowej. Rzeczy różne zostały założone [jako istniejące] dla siebie, a sprzeczność dotyczy ich w ten sposób, że każda z nich jest różna nie od siebie samej, lecz od innych rzeczy. Ale tym samym każda z nich sama zostaje określona jako różna i tę istotną różność od innych rzeczy ma w sobie samej. Zarazem jednak nie jest tak, żeby to była jakaś przedwstawność w niej Samej, lecz jest ona dla siebie prostą określonością i ta określoność stanowi jej istotny charakter, różniący ją

i * Przedtem przedmiotem postrzeżenia była rzecz i jej własności, przy czym obie strony: widość własności i rzecz jako jednia — nie były już rozdzielone jako prawda i nieprawda między rzecz a świadomość, lecz okazały się zawarte w samej rzeczy. Teraz sytuacja się zmienia. Sprzeczność zawarta w rzeczy nie może już być, zgodnie z doświadczeniem świadomości, podzielona między rzecz a świadomość i zostaje umieszczona w dwu różnych, rzeczach, z których jedna jest i dla świadomości czymś istotnym, a druga czymś nieistotnym.

od innych rzeczy. Wprawdzie różność, jako będąca w rzeczy, musi faktycznie występować w niej jako rzeczywista różnica jej rozmaitych własności, ale wobec tego, że określoność stanowi istotę rzeczy —■ to, dzięki czemu różni się ona od innych i istnieje dla siebie — to całe to jej różnorodne ucechowanie jest czymś nieistotnym. W ten sposób rzecz w swojej jedności ma wprawdzie podwójne „jako'% ale są to dwa „jako“

0    nierównej wartości i dzięki temu przeciwstawność ta nie staje się rzeczywistą przeciwstawnością samej rzeczy, ale rzecz — jako że dochodzi do przeciwstawno-ści na skutek swej różnicy absolutnej —■ staje się przeciwstawnością innej rzeczy, istniejącej poza mą. Poza tym cała różnorodność własności jest wprawdzie w sposób konieczny również zawarta w rzeczy, tak że nie można jej z rzeczy usunąć, ale jest dla niej czymś nieistotnym.

Określoność, która stanowa istotny charakter rzeczy

1    odróżnia ją od wszystkich innych, jest więc tak określona, że dzięki niej rzecz jest przeciwstawna innym; ałe rzecz ma się w tej określoności utrzymać także sama dla siebie. Rzecz jest jednak rzeczą, czyli czymś jednym istniejącym dla siebie, tylko o tyle, o ile nie pozostaje w takim stosunku do innych rzeczy. Albowiem w takim stosunku zostaje założony związek z czymś innym, a związek z czymś innym oznacza koniec bytu dla siebie samego. Ale właśnie absolutny charakter rzeczy i jej przeciwstawność sprawiają, że pozostaje ona w stosunku do innych przedmiotów (oerhalt sick rji andem) i w istocie swej jest tylko tym stosunkiem (dies Yerhalten). Stosunek zaś jest zaprzeczeniem samoistności rzeczy, która z racji tej swojej istotnej właściwości zostaje raczej unicestwiona.