CCF20110115010

Analiza stateczności nasypu na podłożu organicznym 3

Duże zmiany właściwości gruntów organicznych oraz ich niejednorodność powodują trudności w wyznaczaniu parametrów niezbędnych do analizy stateczności. Niejednorodna struktura gruntów organicznych powoduje, że powierzchnia zniszczenia nie jest tak wyraźnie zdefiniowana, jak w przypadku gruntów mineralnych. Po osiągnięciu stanu równowagi granicznej pojawiają się obszary, w których grunt się uplastycznia. Proces ten postępuje aż do wytworzenia się strefy zniszczenia, nie będącej jednak wyraźną, pojedynczą powierzchnią poślizgu.

Wybór metody obliczeniowej stanowi ważny czynnik wpływający na prawidłową analizę stateczności. W praktyce wykorzystujemy trzy rodzaje metod:

•    metody oparte na analizie równowagi granicznej

•    metody numeryczne (Metoda Elementów Skończonych)

•    metody pośrednie (m.in. metody równowagi granicznej wykorzystujące do obliczeń stan naprężenia określony za pomocą MES).

2.3. Metody oceny stateczności oparte na analizie równowagi granicznej

W obliczeniach stateczności najczęściej wykorzystywane są metody równowagi granicznej.

Opierają się one na założeniu:

płaskiego stanu odkształcenia i naprężenia,

-    hipotezy wytrzymałościowej Coulomba-Mohra, niezależności parametrów wytrzymałościowych <f> i c od czasu,

-    występowania wzdłuż całej powierzchni poślizgu jednakowych przemieszczeń.

Podstawowym założeniem metod równowagi granicznej jest to, że zniszczenie zbocza następuje na skutek poślizgu bryły gruntu po określonej powierzchni zniszczenia. W chwili zniszczenia wytrzymałość na ścinanie gruntu jest całkowicie zmobilizowana wzdłuż całej powierzchni zniszczenia, a cała bryła i poszczególne jej części są w stanie równowagi statycznej. Wytrzymałość gruntu na ścinanie jest zwykle opisywana warunkiem zniszczenia Coulomba-Mohra:

s = c_u    (w analizie w warunkach naprężeń całkowitych)

5 = ć+<j'- tg(f>'    (w analizie w warunkach naprężeń efektywnych)

Najczęściej stosowaną metodą równowagi granicznej jest metoda pasków, w której masyw potencjalnego osuwiska jest dzielony na pionowe paski lub kolumny w zależności od tego, czy sytuacja rozpatrywana jest na płaszczyźnie, czy w przestrzeni. W większości