CCI20100503013

Z Każda strefa okupacyjna miała swój podmiot, który regulował działanie mediów.

Z W strefie brytyjskiej przyznawano licencje ostrożniej (przez 4 lata przyznano 35 pozwoleń)

Z Strefa francuska: 3 podstawowe licencje - 1, 2, 3.

1    - pozwalano odbudowywać struktury prasy niemieckiej, ale sprzed okresu III Rzeszy.

2    - wspieramy nasze tytuły.

3    - pod kontrolą francuską.

Założono Agencję Prasową (podwaliny DPA). Chciano większej kontroli treści.

Z Strefa rosyjska: gwarancja wolności słowa (konstytucja), prasa sterowana partyjnie, licencji brak, gazety stanowią organy partyjne. Tu radio działa jako środek propagandowy. Brak zgody na prasę prywatną.

•Z 1949 0 rząd federalny ma wspierać działania lokalnych podmiotów. Musiał gwarantować pluralizm (prawnie), apartyjność, wolność słowa.

Z Koncentracja nie polegała tu tylko na łączeniu tytułów, ale raczej na ich rozwijaniu i tworzeniu nowych.

Z Lata 70-te: problem, bo firmy medialne stają się łatwym łupem. Pojawia się G&J (Gruner und Jahr) i Axel Springer.

Z Dążono do demokratyzacji rynku medialnego. Obawiano się, że zaniknie lokalny charakter prasy.

Z Obecnie niepokoi obniżający się status działalności dziennikarskiej. To kapitał decyduje o tym, o czym piszemy.

Z Media elektroniczne: do 1949 obawiano się, że zostaną źle wykorzystane. Dopiero lata 50-te przynoszą lokalnych nadawców publicznych. W 1950 spółki łączą się w ARD (Wspólnota Publicznych Instytucji Radiowo-Telewizyjnych). Każdy z krajów związkowych miał swoje osobne programy, choć były też te ogólnokrajowe.

Z W 1954 tworzy się pierwszy kanał ogólnokrajowy. ARD tworzy obecnie 9 spółek, nadaje 3 programy (2 ogólne i 1 informacyjny). Ma też 3 programy radiowe. Każda stacja radiowa ma swoją Kartę Programową, a nad tym wszystkim czuwa Rada Federalna.

14