CCI20100503020

1953 - „Le Monde” podejmuje akcję protestacyjną. Jako I utworzył związek zawodowy dziennikarzy. Sprzeciwiano się właścicielowi i uspółdzielniono dziennik. To zapewniło mu niezależność.

Art. 16 Konstytucji (de Gaulle) zezwala na ograniczanie i zamykanie tych tytułów, które zdaniem prezydenta mogą szkodzić jemu lub państwu. Zachwiało to fundamentami wolności słowa we Francji.

System semi - prezydencjalny: władza sprawowana jest przez prezydenta.

W latach 60-tych następuje ustąpienie de Gaulle’a i wejście Pompidou. To zagwarantowało wolność słowa.

* Ogromna liczba tytułów lokalnych i regionalnych.

■    Francja ma 22 regiony, zróżnicowane kulturowo i językowo.

■    Prasa centralna też ma silną pozycję, ale traci na czytelnictwie od czasów wojny. Dziś jest to raczej prasa elit.

■    Jest 11 tytułów dzienników ogólnokrajowych.

■    „La Croix” - dziennik paryski o charakterze katolickim. Powstał w 1883.

■    „Les Echos” - specjalistyczny, ekonomiczny. Nie tak ekskluzywny, jak „Financial Times” czy „The Wallstreet Joumal”, ale popularny.

■    „Le Figaro” - 1826 - na dobre rozkręcił się w latach 50-tych XX wieku. Właścicielem jest Socpresse (od 2004), wcześniej był Hersant. Ponad 321 500 nakładu. Charakter lewicowy. Jest też „Le Figaro Magazine” - charakter tygodnika opinii.

■    Drastycznie spada czytelnictwo dzienników.

■    „L’Humanite” - w 1939 ukazywał się jako prasa podziemna. Wspierają go komuniści. Finansowany z datków czytelników. Nakład 52 800 egzemplarzy, właścicielem w 40% jest Partia Komunistyczna. Wydawany w Paryżu.

■    „Liberation” - tytuł lewicujący. Działa od 1973. Właściciel: Edouard de Rothschild. Nakład 134 800 egzemplarzy, założycielem był Jean Paul Sartre. Ma zasięg międzynarodowy.

■    „Le Monde” - od 1944 w Paryżu. Nakład 314 tys. egzemplarzy. Pismo wpływowe, centro-lewicowe, cytowane na świecie. „Le Monde Dyplomatiąue” ukazuje się w 30 wersjach językowych. W Polsce też.

■    „Le Parisien” - lata 70-te, bulwarówka.

21