Barbie!

i przemocy w społeczeństwach współczesnych: płeć i wojna, płeć i przemoc w rodzinie, płeć i gwałt, płeć i wykorzystywanie dzieci, płeć i agresja. Barbie, stając się celem przemocy, symbolizuje o wiele więcej niż przesadnie akcentowaną kobiecość; jednak od tych jej cech kobiecych wygodnie będzie zacząć.

Barbie, najłagodniej rzecz ujmując, wykazuje silną tożsamość płciową. Nic więc dziwnego, że dla większości chłopców pozostaje ona poza zasięgiem możliwości, co prowadzi u niektórych do jej gwałtownego odrzucenia. Innych Barbie pociąga, lecz nie mąją odwagi przyznać się do tego. Większość natomiast wycofuje się, odczuwając jedynie nikłe zainteresowanie lub jego brak bądź udąjąc, że tak właśnie jest. Samantha, profesor uniwersytetu, której córeczka „kraśnieje ze szczęścia”, bawiąc się Barbie, mówi, że jej „dwóch synków Barbie zupełnie nie obchodzi”.

Bardziej skomplikowany jest stosunek, jaki do Barbie ma Abdul, uczeń z Marsden:

Kiedy bytem maty, moja siostra miata lalkę Barbie i lalkę Kena. Chciała, żebym godzinami się z nią bawił tymi lalkami, a ja nie wiedziałem, co robić. Ale powiedziałem OK i bawiliśmy się lalkami dość długo. To było moje pierwsze doświadczenie związane z Barbie.

Theo, także uczeń z Marsden, nie ma „żadnych doświadczeń związanych z Barbie, bo to sprawa dziewczyn”; Brian również odżegnuje się, choć mniej zdecydowanie: „Bawiłem się z młodszymi siostrami. Ale byłem zawsze tylko Kenem”; Joe natomiast podkreśla z dużym naciskiem: „Jestem chłopakiem i nie bawię się żadnymi Barbie, ani mnie one nie obchodzą. Nie podoba mi się Barbie i nigdy nie będzie mi się podobała. Uważam, że jest głupia”. Posłuchajmy też Kenny’ego:

Jestem chłopakiem i nie bawię się zabawkami dziewczynek. Nie jestem chory na głowę i nie mam żadnych doświadczeń z nią związanych. Barbie są dobre dla małych dziewczynek.

Thad, jak widać, zachowuje większą obojętność:

Jedyne moje doświadczenie z Barbie to takie, że siostra ma ich ze dwadzieścia, od siostry Barbie poczynając, do Kena. Tak naprawdę, to nic o nich nie sądzę, poza tym, że ząjmują miejsce.

Czasami jednak z takich umiarkowanych postaw rodzi się różnego rodzaju okrucieństwo wobec Barbie, najczęściej dokonywane przez siostry lub koleżanki, które lalka wyprowadziła z równowagi. Właśnie do tego odwołuje się Annie: „Wolę lalki niemowlaki. Myślę, że lalki nie powinny mieć takich kształtów. Czasami przez to dzieci robią jej różne złe rzeczy”.

Mój brat torturował moją Barbie - opowiada Grace - a ja płakałam. Chowałam moją Barbie przed nim; potem zapomniałam o niej i przestałam się nią bawić. Kiedy jednak ją wyjmowałam, nie czułam się samotna. Naprawdę było mi dobrze, kiedy miałam ze sobą Barbie.

„Torturowanie” Barbie zwykle polega na odrywaniu lalce głowy, wyrywaniu kończyn i paleniu włosów. Daniel, uczeń z Marsden (jak wszyscy cytowani tutąj, jeżeli nie zostało zaznaczone inaczej), mówi: „Oderwałem jej głowę, pomazałem długopisem”. Nat natomiast powiada: „Kiedy byłem mały, tak się wściekłem na moją siostrę, że spaliłem jedną z jej Barbie. Moja siostra nazwała mnie wtedy mordercą”. Robert posunął się jeszcze dalej: „Kiedyś zezłościłem się na moją siostrę, złapałem wszystkie jej Barbie, spaliłem im włosy i pociąłem lalki ostrym nożem”.

Swoją opowieść o przemocy wobec Barbie należących do siostry Phillip poprzedza wyjaśnieniem:

55