Converted010006

W zależności od charakterystycznego sposobu przeniesienia nóg i całego ciała nad przyrządem, skoki mieszane z podporem dzielą się na 3 grupy:

A. Skoki proste (rozkroczny, kuczny, chyłkiem, odwrotny, w przód, klęczny, lotny).

B. Skoki boczne (odwrotny, zawrotny, od boczny).

C. Skoki z przewrotem na karku i przerzuty.

Wszystkie wymienione skoki mogą być po opanowaniu

utrudnione przez dodanie obrotów w drugiej części fazy lotu.

Liot jest właśnie elementem zdecydowanie odróżniającym jeden skok od drugiego i dlatego wymaga odzielne-go omówienia przy każdym skoku. Natomiast ostatni moment drugiej fazy 'lotu przed doskokiem — wyprost — jest wspólny dla większości skoków, których wykonanie wymaga załamania czy skulenia tułowia. W tym właśnie momencie wyprostu lub zaraz po nim wykonuje się ewentualny obrót. Jednego i drugiego uczy się przez stosowanie różnych określonych ruchów i krótkotrwałych zmian położeń ramion, nóg i tułowia w czasie lotu przy skokach w głąb lub po odbiciu z odskoczni. Nauczenie wyprostu w przedostatniej fazie skoku jest rzeczą niesłychanie trudną — szczególnie w przypadku dziewcząt.

W miarę doskonalenia nauczanych skoków powinno się zwrócić uwagę na zwiększenie wysokości przyrządu i odległości mostka, wykonywać skoki proste przez przyrządy wszerz i wzdłuż.

Przy nauczaniu skoków trzeba zabezpieczyć ćwiczących przed wypadkiem przez sprawdzenie ustawienia i stanu przyrządów oraz właściwe ułożenie materaców lub mat, a także stosując odpowiednią pomoc lub ochronę. Pomocą nazywa się aktywne udzielenie jej ćwiczącemu przez podniesienie, podtrzymanie lub prowadzenie go w czasie wykonywania skoku. Ochrona natomiast ma za zadanie zabezpieczyć ćwiczącego przed upadkiem przy nieudanym skoku.

Pomoc stosuje się najczęściej w .pierwszych etapach nauki. Dotyczy to szczególnie drugiej fazy lotu. Ochraniający powinien stać po stronie do9koku, blisko przyrządu, szczególnie wtedy, gdy wykonuje skok początkujący. W razie udanego skoku ochraniający cofa się bez dotyka-

nia skaczącego. W wypadku źle wykonanego skoku nie czeka, aż ćwiczący sam sobie poradzi, lecz z zasady chwyta go w locie za ramią i bark, czasem wpół — zależnie od skoku i sytuacji. W razie specjalnych zahamowań psychicznych u ćwiczącego stosuje się ochroną w dwie osoby, co stwarza lepsze samopoczucie skaczącego.

Poniżej podano kolejność nauczania elementów skoków:

1. Nauka rozbiegu, naskoku i odbicia z odskoczni (wyczucie sprężystości, współpraca ramion).

2. Nauka pierwszej fazy lotu zamachu w tył ze wznosem nóg, odbicia z rąk (korbet), dalekiego, wysokiego lotu z sięganiem rękami możliwie daleko.

3. Nauka drugiej fazy lotu (wyprostu) i doskoku

4. Nauka wybranych skoków (rozkrocznego, kucznego, chyłkiem, odwrotnego, zawrotnego).

Ćwiczenia pomocnicze do opanowania naskoku, odbicia z odskoczni i rozbiegu

— wysokie wyskoki w miejscu,

— przeskoki obunóż przez ławeczkę gimnastyczną,

— z postawy na ławeczce zeskok do postawy rozkroczńej nad ławeczką i odbiciem w tempie powrót wyskokiem na ławeczkę,

— podskoki w miejscu z dotykaniem głową przedmiotu zawieszonego na wys. 20—30 cm nad głową,

— z miejsca, na odskoczni, kilka podskoków w górę z odbicia obunóż ze współpracą ramion i wyskok do-siężny do zawieszonego przedmiotu,

— przebieżki ze zmianą tempa,

— przebieżki z przyspieszeniem na sygnał,

— bieg w miejscu ze zmianą tempa,

— wyścig rzędów,

— biegi krótkie i marszobiegi terenowe,

— ze stopniowo wydłużanego rozbiegu od dwóch do dziesięciu kroków naskok na odskocznię i wyskok w górę,

— ćwiczący stojąc na początku odskoczni wykonuje serię małych podskoków posuwając się w przód. Po ostatnim najwyższym i najdalszym odbiciu wyskok obunóż na stojącą za odskocznią ławeczkę i w tempie zeskok