DSC00202

Woda ich, tu na powierzchni, staje _si na i dostępna, gasi pragnienie i ob_myw/,, , u.

Obiekty artystyczne Gustowską znarf^*⁰ ju tajemnie)- tego, co widzialne i mcw,d*3!? w innym swoim aspekcie. Rzeka jest tu równieT ^r6*h*_ł Ket* z ctcrycznooelcsnymi nimfami Mruml!"^ i jezior To rzeka wielu cielesności. choć niewid ***•» to oczywiście obecnych w swoim zakryciu Rz*kJ*“'^,,łk nie czyni podziałów: unosi kobiety cielesne i t_c *^<*^ft*l boskich, wiecznych i niewidzialnych.    ° ^Cul*h

W pracach Gustowskiej dostrzega się rozpięty przebywanie między zgoła odmiennymi stanami* ** czuwa się jednocześnie śnienie i jawę, życie i unue,

Oba stany ani me konkuruj.) ze sob*. ani nie tworzą*!*, siebie mocnych kontrapunktów. Przenikaj* się UiiojZ* i w owym pomieszaniu „płosz* czas”. Nie ma tu bo**)! czasu pojętego potocznie, jako sckwenqa następuj*^ po sobie teraźniejszości, jest zaś czas równocześnie wysi*. puj*cych opowieści, wiodących ku pewnym sUnom, a ku jakimś tajemnicom. Nic nie da się przc-widzieó w spo-sób ostateczny, gdyż obraz raz po raz mętnieje i zakrywj to, co już raz zobaczone, choćby kijtem oka».

Nic nie jest stabilne w święcie prac Gustowskiej, bowiem obrazy na monitorach TV płyn* jakby donik*d.

¹¹ A zatem, „to, co się widzi, pochodzi od tego, co mc jest wy dzialne" - U myil Pawła z Tarsu stała się mottem dla rozwag nad .estetyką znikania" snutych przez Paula Vinlu. Autor rozwip swooLj dialekty kę zjawiającego się i znikającego, wskazuje na krć4-kie nieobecności, będące udziałem ka/dego / nas, a związane z jx> wszethnym zjawiskiem pyknolcpsp Krystyna Wilknszcwska, arab. zuj*c myli Ymlia, pisze .Ale to, co -me-w»Jziane- podczas utraconych chwil. uczestniczy także w wytwarzaniu zjawisk - pomiędzy znikaniem i zjawianiem się istnieje zatem swoista dialcktyka Nasze spostrzeżenia nie osadzaj się juz na tym, co stabilne, lecz na tym, co płynne, rozpływają się, znikając w obszarze widzcnia-nicwulze* nia", K. Wilkoszcwska, Wariacje na postmodernizm. Kraków 1997.

*>'^lko ’^ak*^{ł4 wcn}k ^^Wej* ^tJm W»torii. Jak ^^da Vmlio . rzeczy zjawiają się moc₄ swego znika-£V-«: poddaj *»ę jakby pewnej fali. która zamka i juz J* nu KMU jej poszukiwać.

„Wielka magiczna szyba, w której odbija się świat*" _tc. tafla wody - pierwsze zwierciadło. Studnia zaś to •ruba soczewka - miejsce odbicia własnego wizerunku jndtjjcc - źródlo(?) - wody. Owo źródlane odbicie przynosi odwrócony obraz, gdzie wszystko jest niby takie simo, a jednocześnie zupełnie inne, gdzie - jak mówi Merlcau-Ponty -

wszystko, co najbardziej sekretnego we mnie, przechodzi w tę twarz, płaską i zamknięty istność. której domy-ślać się kazało mi już moje odbicie w wodzie. (___J Lus

trzany fantom wywleka moją cielesność na zewnątrz, tym samym wszystko, co niewidzialnego w mym ciele, może obsadzić widziane przeze mnie inne ciała. Od tej chwili moje ciało zawierać może w sobie wycinki pobrane z ciała innych w taki sam sposób, w jaki przechodzi w nie moja substancja; człowiek jest zwierciadłem człowieka^

A jednak py tanie najważniejsze stawiane przez Gustowską brzmi: .A ja?"". I tak. by sobie odpowiedzieć, nachylić się można nad studnią artystki i zobaczyć tam nie siebie, ale inną kobietę - być może starszą, patrzącą w górę szeroko otwartymi oczyma. Ruchy jej dłoni będą powolne, bo czas koliścic rozchodził się po powierzchni wody, by zniknąć. Być może młodszą, która na moment zanurzyła się bardzo głęboko, za głęboko, żeby zobaczyć jej myśli.

P. Vinlio, Anllrha e/PiwppurJiicr, cyt. za: K. Wilkoszewska. Winojr-. dr cyt

" I Gustowska. Katalog .Płynąc".

^M M. Merlcau-Ponty, Olo i urny*/, dz. cyt, s. 31.

" I. Gustowska, cyt z performance.

135