DSCF6793

Miejsce pedagogiki znajduje się na spoinie pomiędzy wyimaginowanym sposobem doświadczenia a porządkiem symbolicznym, mową. Pedagogika jest szczególnym, nie jedynym pośrednictwem pomiędzy nimi. Przed tym pośredniczeniem instytucja pozostaje częścią wyimaginowanego życia albo „międzycielesnością” Merleau-Ponty.

To, że mowa o ciele socjalnym nie jest tylko ot tak sobie, można wywnioskować na podstawie architektonicznej budowy muzeum. Prawie wszystkie muzea wymagają oddzielenia od łona dnia codziennego. Schody, klatki schodowe, drzwi obrotowe, hale, które są przeciwieństwem jaskiń. Dopiero oddzieleni w ten sposób wprowadzani jesteśmy do mniejszych gabinetów.

Muzea rosną. Przeniesienie części ... łącznie z biurem .... przez co umożliwiło się tymczasowy naukowy porządek. .... że również nowe pomieszczenia wkrótce stały się za ciasne... Nowe muzeum oparte jest o projekt z ... w Koloni wybudowane masywnie z kamienia, stali i betonu, i spełniono przy tym wszystkie potrzeby nowoczesnego budynku muzealnego dla etnologii... w celu umożliwienia rozwoju muzeum wielkie znaczenie posiada fakt, że tylnia część budynku może zostać rozbudowana, tak pisze dr W. Foy w roku 1906 o muzeum etnologicznym Rautenstrauch-Joest-Museum. Najpierw rośnie chaotycznie, potem dostaje stały budynek, garnitur ze stali i betonu, a potem może się rozrastać przewidzianym torem. Również we wnętrzu ciało pojawia się w inny sposób: Tło szaf jest tam, gdzie znajduje się większa grupa ubrań i ozdób, zazwyczaj utrzymane jest mniej więcej w kolorze skóry danego ludu, aby bardziej uwidocznić działanie przedmiotów w użyciu. (Foy 1906, 46f) Ściągnięta skóra, abstrahujący kolor skóry prowadzą znów poprzez motyw śmierci. Tutaj tkwi on w uprzednim użyciu siły do zdobycia samych obiektów. Przed abstrahującym kolorem skóry była to sama skóra. Cytuję z zredagowanej przez Hamanna historii wiedeńskich kolekcji przyrodniczych (Hamann 1976, 18): Straszne dla dzisiejszych pojęć muzealne nastawienie tkwi w braku skrupułów, z którym w tamtych czasach włączano również egzotycznych ludzi do królestwa przyrody i zwierząt... W tym sensie beztrosko dołączono wielu spreparowanych ludzi z Czarnego Lądu do ozdobienia poszczególnych gablot.: od roku 1801 na afrykańskiej dioramie podążał na wielbłądzie mulat Piętro Michale Angola, były opiekun zwierząt w Schónbrunn, jako odtąd wypchany ludzki okaz z warsztatu wenecjańskiego preparatora Filippo Agnello. Na tym nie koniec: w innym dziale ,Jwietny okaz kolekcji antropologicznej. Był to pochodzący z kraju Galla, powszechnie znany i szanowany w Wiedniu, podziwiany z powodu swojej urody i symetrii 'wielkoksiążęcy Murzyn' Angelo Soliman* kamerdyner książąt Lobkowitz i Lichtenstein, który po swojej śmierci w roku 1796 na specjalne życzenie cesarza miał zostać zachowany dla potomności i za zgodą jego (pochodzącej z Wiednia) wdowy i córki (późniejszej baronowej Feuchtersleben) został spreparowany przez rzeźbiarza Thallera - na złość miejscom kościelnym - zdatny do wystawienia: w pozycji stojącej z odsuniętą prawą nogą i wyciągniętą lewą ręką w opasce z piór i koronie z kolorowych pawich piór, z ramionami i nogami

7