el1

ELLEREPORTAZ

JESTEM PIĘKNA

KIEDY ZNIKAM

Lekarze mówią: „Mamy epidemię". Anoreksja to już nie tylko wstydliwy kłopot wieku dojrzewania, ale też choroba 30-latek. Bywa krzykiem rozpaczy, ucieczką od odpowiedzialności albo obsesyjnym dążeniem do perfekcji. Śmiertelna pułapka, z której czasem nie ma wyjścia. Maria Barcz

			'4^ał£j|SJ*tó
1- :•		1

jiwmił

Elwira chciałaby opowiedzieć mi o tych dwóch latach, ale upewnia się, że opiszę to, „jak należy": „Denerwuje mnie, gdy dziennikarze skupiają się głównie na sposobach upychania jedzenia po kątach. Kotlety chowane w majtkach, masto wcierane we wtosy, tłuszcz za paznokciami, zupy wylewane za okno. Owszem, to wszystko prawda. Ja też potrafię oddać pusty talerz po obiedzie, którego nie tknęłam. Umiem tak rozsmarować mięso i ziemniaki po pokoju, że nie znajdzie pani po nich śladu. Ale nie o to przecież chodzi. Mało kto pisze o tym, co naprawdę czujemy".

Elwira, studentka pierwszego roku prawa, na walkę z chorobą straciła dwa lata życia. Szpital, terapia i tak w kółko. W szczupłej twarzy wielkie ciemne oczy. Podczas rozmowy często dotyka brzucha, splata na nim ręce, zasłania poduszką. W pokoju kilka półek z książkami o anoreksji i dietach: wydania polskie, niemieckie, angielskie. I zdjęcie Magdy, przyjaciółki ze szpitala. Magda ma takie same oczy jak Elwira - wielkie i ciemne, otoczone sińcami.

ZDJĘCIE V. PHILIPS

Dlaczego jedna osoba potrafi odchudzać się „normalnie"? Dojść do wymarzonej wagi i powiedzieć „stop". Dlaczego ktoś inny przekracza tę granicę? Waży niecałe 40 kg. Traci włosy, zęby, a w lustrze wciąż widzi tylko odrażającego grubasa ociekającego tłuszczem. Czy istnieje osobowość anorek-tyczna? Zestaw cech, które sprawiają, że łatwiej przeoczyć granicę między normalnością a chorobą? Dziewczyny, które wyszły z anoreksji, mówią mi, że podobno odkry-