elementy kompozycji fotograficznej@

one łączyć stosunkowo dużą ilość elementów i mieć małe zakrzywienie, aby ich przebieg był wyraźnie widoczny.

Należy jednak pamiętać, żc jak każdy inny sposób komponowania, tak i stosowanie linii wiążących należy stosować z umiarem, gdyż ważny Jest nie sposób, lecz cel. przy pomocy tego sposobu osiągnięty.

Mówiliśmy już o tym, że wrażenie dynamiki osiągamy przy pomocy układów skośnych, zaś efekt statyczny przy pomocy konstrukcji poziomych lub pionowych, tj. równoległych do boków obrazu.

Jeżeli widzimy na obrazie linię lub plamę odpowiedniej długości, dłuższą od innych linii czy plam, zwracamy na nią uwagę. Efekt potęguje się, gdy mamy do czynienia z dwiema lub więcej liniami równoległymi. Linie równoległe przyciągają wzrok podobnie jak linie zbieżne, które skierowują go do punktu węzłowego.

Różnica między układami zbieżnymi i równoległymi polega na tym, żc pierwsze (zbieżne) prowadzą wzrok w kierunku punktu węzłowego, drugie same są układem przyciągającym spojrzenie. Po liniach równoległych wzrok się ślizga, z trudem wychodząc poza ich obręb.

Dwie równoległe mogą stworzyć temat główny obrazu, względnie pokrywać się z nim częściowo. Najważniejszą rzeczą jest jednak położenie linii równoległych w stosunku do krawędzi obrazu. Mogą one być poziome (np. horyzont) lub pionowe (kolumny, pnie drzew), tj. równoległe do boków obrazu oraz skośne.

Układy równoległe do boków obrazu mają charakter statvrznv. Obraz taki nie wywołuje wrażenia ruchu. Układy skośne równolenłvch natomiast wyrażają ruch, tak jak wszelkie jednoliniowe układy skośne 2 tym. żc np. kompozycja wzdłuż przekątnej może tworzyć linią wyobrażoną. natomiast wyobrażone równoległe układy skośne są najczyściej bardzo trudno czytelne. Natomiast zasada wstępowania 1 zstępowania po Uniach równoległych skośnych Jest Identyczna jak po liniach pojedynczych. Równoległe linie skośne, biegnące od dołu z lewej strony do góry z prawej dają wrażenie wstępujące, odwrotnie linie biegnące od lewej strony u góry — w dół na prawo — wrażenie zstępujące.

Wiązanie obrazu równoległymi porządkuje układ jego elementów.

Należy Jednak zaznaczyć, że w celu urozmaicenia układy równoległe powinny być wzbogacone elementami dodatkowymi.

Operując różnymi elementami, o których mówiliśmy poprzednio, możemy stworzyć wielką ilość układów kompozycyjnych. Jednym z nich jest układ kompozycyjny w polu figury geometrycznej. Fiqurą tą może być trólkąt, czworokąt z kwadratem włącznie, koło. elipsa i inne. W okresie renesansu komponowano no polach bardziej złożonych, lak na przykład na polu rozety. Nie mówimy tu oczywiście o kształcie pola obrazu, przyjmując dla fotogramu pole prostokąta.

Mając do czynienia z obrazem, którego trzy elementy leża na kątach trójkąta, mówimy, że linie, łączące środki elementów są liniami wiążącymi ^,łl. Nie znaczy to oczywiście, że na takim obrazie nie może być samodzielnych linii wiążących całkowicie niezależnych od pola

”1 to specjalny wypadek powstawania linii, wyobrażona) na mnie] niż lnach elementach.