Iglaki5

Systematyka roślin iglastych

Zastosowanie: Jodły mimo dużych wymagań

siedliskowych, są cennymi drzewami stosowanymi zarówno w dużych parkach krajobrazowych jak i ogródkach przydomowych. W ogrodzie jodły doskonałe harmonizują z innymi wysokimi drzewami iglastymi. Najlepszy efekt można osiągnąć wtedy, gdy sadzi się je pojedynczo na wolnej przestrzeni lub w luźnych grupach z innymi iglakami. Dzięki silnemu i dość głębokiemu systemowi korzeniowemu są odporne na wiatry, nie wyjaławiają i nie wysuszają gleby towarzyszącym im w ogrodzie mniejszym roślinom.

JODŁA POSPOLITA

Czy wiesz, że...

• Drewno jodły pospolitej jest miękkie i łupliwe. Stosuje się je w budownictwie i do wyrobu różnych przedmiotów np. instrumentów muzycznych.

Opis: Zimozielone drzewo, o wysokości do 40 m. Pień prosty, kora szarobiała, gładka. Korona początkowo stożkowata, u drzew starszych na szczycie spłaszczona. Igły płaskie u nasady zwężone, na szczycie tępe, od spodu z dwoma jaśniejszymi paskami. Na dolnych gałęziach ustawione grzebieniasto, na górnych, owocujących skierowane ku górze i zaostrzone. Kwiaty jednopłciowe, męskie zebrane w żółte, gęsto stłoczone kotki, żeńskie w zielonkawe szyszeczki. Walcowate, jasnobrązowe szyszki występują tylko w górnej partii korony. Po dojrzeniu, w październiku, rozpadają się uwalniając

duże, oskrzydlone nasiona.

Występowanie: Głównie występuje w południowej części Polski, w lasach mieszanych lub czystych puszczach jodłowych.

Siedlisko: Jest wrażliwa na zanieczyszczenie środowiska, cieniolubna.

Okres kwitnienia: maj - czerwiec.

JODŁA GÓRSKA

Opis: Drzewo w warunkach europejskich osiąga wysokość 25-30 m. Ma poziomo ułożone pędy. Młode pędy są jasne, popielate lub żółtawoszare, nierównomiernie rozmieszczone, pączki jasnobrązowe, białawo

Systematyka roślin iglastych

ożywione. Igły ułożone są skośnie ku przodowi, na ich spodniej stronie znajduje się kilka aparatów szparkowych. Siedlisko: Gatunek stosunkowo odporny na mróz, wymaga wilgotnej gleby i wilgotnego powietrza.

JODŁA BALSAMICZNA

Opis: Drzewo wysokości do 20-25 m, o gęstej, regularnej i wąskiej koronie. Młode pędy są żółtawoszare, pączki kuliste, drobne, czerwonawe, obficie pokryte żywicą. Igły są krótkie (1,5-2,5 cm), ciemnozielone z dwoma szaro-białymi paskami woskowego nalotu. Szyszki długości 8-10 cm, przed dojrzeniem ciemnofioletowe, dojrzałe szarobrązowe, z wyciekami żywicznymi, bez wystających łusek okrywowych. Nasiona drobne, wraz ze skrzydełkiem długości do 1,5 cm.

Występowanie: Zasięgiem obejmuje całą Kanadę

i północno-wschodnie obszary Stanów Zjednoczonych. Jest jedną z nielicznych jodeł niżowych. Do Europy została sprowadzona już w końcu XVII wieku.

Siedlisko: Wymaga zarówmo wilgotnych gleb jak i wysokiej wilgotności powietrza. Źle rośnie w klimacie suchym i na glebach ubogich. Prawdopodobnie najlepsze warunki wzrostu może znaleźć w chłodnym klimacie północno-wschodniej części Polski.

JODŁA JEDNOBARWNA

Opis: Jej korona jest ostro stożkowata, w starszym wieku bardziej walcowata, z zaokrąglonym wierzchołkiem. Igły są długie (40-60 mm), łuskowate, charakterystycznie ułożone, podnoszące się ku górze o tępo zaostrzonych lub zaokrąglonych wierzchołkach. Szyszki jajowate, na końcach zwężone, wielkości 7-12 cm. Ze względu na pokrój i efektowne ubarwienie należy do ważnych drzew uzupełniających. Sadzi się ją pojedynczo na eksponowanych miejscach lub w małych grupach.

Występowanie: Rośnie w górach zachodniej części Ameryki Północnej. Uprawia się ją od roku 1872. Należy do najpiękniejszych i w naszych warunkach najlepiej