Image028

Efektem działania glukagonu, szczególnie po posiłku bialkowotłuszczowym. jest zwiększenie uwalniania glukozy z glikogenu zdeponowanego w wątrobie i zapobieganie hipoglikcmii, która mogłaby wystąpić pod wpływem uwalnianej po takich posiłkach insuliny.

Hormonem, którego stężenie we krwi zmienia się pod wpływem składu diety, jest również hormon wzrostu, .lego wydzielanie stymulują aminokwasy, a hamuje glukoza, uwalniane ze składników diety w wyniku trawienia i wchłaniane w przewodzie pokarmowym. Istotne znaczenie mają jednak wchłaniane aminokwasy, które oprócz stymulacji uwalniania hormonu wzrostu, stymulują również uwalnianie insuliny, co sprzyja współdziałaniu obu tych hormonów w procesie biosyntezy białek. Wykazano, że efekt działania hormonu wzrostu po spożyciu pokarmu, pojawia się później ale też trwa znacznie dłużej niż efekt działania, w tym zakresie, insuliny.

Spożycie pokarmu, w tym szczególnie węglowodanów, stymuluje również wydzielanie trijodotyroniny. która pobudza proces transaminacji, zwiększa syntezę białek, przyśpiesza rozkład lipoprotcin osocza oraz wykazuje działanie ciepłotwórcze ( jako efekt zwiększonego tempa przemiany materii).

Kolejną z szeregu neurohormonalnych reakcji, zachodzących w organizmie po spożyciu pokarmu, jest wzrost aktywności wspólczulnego układu nerwowego, szczególnie w mięśniach i nerkach. Efekt len wydaje się być reakcją na hipotensyjne czyli rozszerzające naczynia krwionośne (skutek spadek ciśnienia krwi) działanie posiłku. Mechanizm tego zjawiska nie jest do końca poznany. Przypuszcza się. że związany on jest z naczyniorozsz.crzającym działaniem insuliny i hormonów przewodu pokarmowego, co sprzyja przesunięciu krwi do naczyń jamy brzusznej. Obserwowany poposiłkowy wzrost aktywności wspólczulncgo układu nerwowego, wydaje się być więc niezbędny do utrzymania ciśnienia tętniczego na właściwym poziomie.

Ocenę natężenia i prawidłowość neurohormonalnych reakcji, zachodzących w organizmie po spożyciu pokarmu, można określać bezpośrednio poprzez ocenę stężenia we krwi badanego hormonu lub neuropr/.ekażnika, przed i po posiłku lub pośrednio np. poprzez, ocenę tempa obniżania się stężenia badanego składnika we krwi.

Ćwiczenie I: Oznaczanie stężeń posiłków o zróżnicm

Cel: ocena upływu posiłków o ról w surowicy krwi

Materiał: twarożek grani typu iight, immunoenzymaty czncgo cher.iilumini roniny i somatotropiny.

Oznaczenia wykonujemy wwyspecjał

Wykonanie:

Zasada metody oznaczania scencyjną przy wykorzystaniu mierzone przez luminornetr jestwpro Oznaczenia stężeń hormonów r/.c Immulite przy wykorzystaniu j brać krew. następnie ją odwirować nieść surowicę. Pozostałe czynności dualnego udziału osoby wykonującej

-    u trzech osób tej samej płci. w t czczo krew. do oznaczenia stężeń

-    następnie podać badanym osobą rakterze białkowym (np. 200 g rzc węglowodanowym (np. 78 gł tłuszczowy (np. 63 g pelnotłusieg

-    po spożytym posiłku krew do 45 min, a wolnej trijodotyroniny i

-    zinterpretować otrzymane wynik