img055

i powiedz, że ostatecznie masz jednak wolny wieczór. Powiedz obojętnie co, że pomyliły ci się dni kalendarza, coś wymyśl. Niemądrze byłoby stracić taką okazję z powodu jednej pomyłki.

-    Nie, proszę pani.

-    Ale dlaczego?

-    Bo bym skłamała.

-    Przeciwnie. Przywróciłabyś prawdę. Powiedziałaś nie, mając na myśli tak: to właśnie było kłamstwem.

-    Nie, to nie było kłamstwo.

-    W takim razie co?

-    To był głos nieszczęścia. To było przeznaczenie.

-    Ależ, Ingę, cóż za bzdury!

-    Nie, proszę pani.

-    Chcesz, żebym mu to sama powiedziała?

-    W żadnym wypadku, proszę pani.

-    Jesteś okropnie uparta, Ingę.

-    Takie jest życie.

-    Każdemu wolno się pomylić. Można naprawić własne błędy.

-    Za późno, proszę pani. Proszę nie nalegać.

Nie ustąpiła.

Tego dnia odkryłam straszną rzecz: z powodu jednego jedynego słowa można sobie zmarnować całe życie.

Przy czym trzeba dodać, że nie było to pierwsze lepsze słowo; było to słowo „nie”, słowo śmierci, zawalenie się całego świata. Słowo potrzebne, nie przeczę, ale od czasu nowojorskiej windy wypowiadając je, słyszałam zawsze w uchu świst kuli. Na amerykańskim Zachodzie nacięcie na lufie broni palnej oznaczało zabitego; liczba takich karbów zaświadczała o pozycji strzelby. Jeśli słowa posiadają tego typu pamięć, to tym, które ma na koncie najwięcej trupów, jest bez wątpienia słowo „nie”.

Niebawem Ingę straciła pracę w agencji modelek.

- Jest pani zbyt nieszczęśliwa, żeby być piękną - oświadczył sucho selekcjoner.

Szkoda; teraz nie musiałaby się już głodzić, żeby być chuda jak patyk.

Ingę żyła nadal, spotykała się z mężczyznami i wcale nie twierdzę, że wiem wszystko o jej późniejszym życiu. Niemniej jestem przekonana, że najważniejsza część jej istoty umarła na moich oczach, w windzie, z powodu jednego głupiego słowa.

Nigdy więcej nie widziałam uśmiechu na jej twarzy.