img193

45

Na pograniczach wyrazów:

ten nastrój, pas suty, tak kazał, w wąwozie, w fartuszku...

a także: sama Anna, tele-echo, łodygi ich, łatwo ocenić, obciął mu ucho itp.

W obrębie wyrazu wymawiamy dwie głoski otwarte oraz półotwarte i szczelinowe jak jedną dłuższą (samogłoski dwukrotnie, zaś spółgłoski mniej więcej półtora raza dłużej od głoski pojedynczej), a więc:

aar, aaron, partia, raitiy, paSat, wySy, śśać itd. (Uwaga: w wyrazie „sennie" nie ma identyczności dwóch głosek, ale

Spółgłoski zwarto-wybuchowe wymawia się na dwa sposoby:

lekKo, podDany itp.

Tak właSnie należy wymawiać na scenie.

Wyjątek stanowi wyraz miękko, miękki i pokrewne, które

Na pograniczach wyrazów zawsze należy wymawiać dwie oddzielne głoski, przy czym głoska zaczynająca drugi wyraz powinna być atakowana szczególnie precyzyjnie, z większą energią, niż głoska wygłosowa poprzedniego wyrazu. Początkujący postępują często odwrotnie, uwydatniając mocniej wygłos, np. f.Iym.mieśće. Wówczas wkrada się między obie głoski krótka półsamogłoska y; jest to bardzo rażące.

7. Wymowa sąsiadujących ze sobą różnych

W Środku wyrazów (przeważnie obcego pochodzenia) występują czasem zestawienia dwóch samogłosek:

Zestawienia takie należy wymawiać płynnie, legato, nie oddzielając jednej samogłoski od drugiej, a nawet w wypadku, gdy tą drugą jest i, wprowadzać należy przed nią poSrednie i (I nie-zgłoskotwórcze).

5

idSił, mKinder, ale: ide^va łoąka paxńe póeta ale: po^vetap'e palćólo^ja ale: pale^voblane smołę »rodynamlka ale: druga^vera eeakfflćia ale: z.brakifaritfi puónta ale: f.krenguentuzjastek i/ija ale: śćeśkWaleje krajina ale: kral na ieźoże umajić ale: duma- i dertf rozmaiity ale: trava" i tyrrłanek

W wyrazach złożonych z przedrostkiem (pochodzącym z przyimka również obcego pochodzenia) ze względów znaczeniowych należy samogłoski wymawiać z precyzyjnie artykuło-

samogłoskę.

n*auka, poAifny, koegzystencja, koóperacja itp.

8. Przyimki przed samogłoską

W wyrażeniach przyimkowych, kiedy przyimek kończy się spółgłoską, a rzeczownik lub inna część mowy po przyimku zaczyna od samogłoski, należy oddzielnie atakować ową na-głosową samogłoskę, zwłaszcza w wypadkach, gdy wymowa łączna zmienia sens wyrażenia, np.

\Ąirtiyx, (nie: \4nnyx), vóbecnyx (nie: vobecnyx), ^aka^iaz (nie: vakac1ax), yjartyśće (nie: vartyśće), vyaleii (nie: valeii), ^ampułce (nie: vampułce) z;ańp (nie: zańę), nadęrenp (nie: nadarenę), pod^obłokiem (nie: podobłokiem) itp.

To samo dotyczy wyrazów, w których przedrostek (o wyraźnej funkcji znaczeniowej) kończy się spółgłoską, a dalsza część zaczyna od samogłoski, np.

żóbrazovać, yóryyać, pśedótfedńi, nadńiżyvać, nadóbov'pskovy itp.

(Być może, że w przykładach typu ićlnnyz, z^vańo itp. należy nieco wzdłużać spółgłoski v czy z, które jako szczelinowe poddają się temu zabiegowi bez wprowadzania półsamogłoski y).