Budynek ratusza wymieniany jest już w 1299 r.; było to założenie dwunawowe z wieżą od zach. W 1-szej poi. XIV w. dobudowano część wsch. z salą książęcą na piętrze. W wieku XV i w pocz. XVI nastąpiła dalsza rozbudowa założenia; dodano wtedy cały trakt płd. i przebudowano trójnawo-wą halę na piętrze — tzw. refektarz. Bogato profilowany szczyt wsch. wykonano ok. 1500 r., ozdabiając go zegarem w 1580 r. Wieżę zach. zwieńczono obecnym renesansowym hełmem w latach 1558—1559.
Zachowany mimo zniszczeń w czasie wojny w 1945 r., stanowi obecnie klejnot architektury gotyckiej. Najbogatszą fasadę płd. z trzema wykuszami pokrywają wspaniałe rzeźby, przedstawiające różne typy mieszczan, rycerzy itp. w formie dwóch poziomych fryzów na całej długości elewacji. Całość dekoracji dopełniają duże posągi charakterystycznych postaci średniowiecza, wykonane w XIX w. i słabsze poziomem artystycznym. Jasne przestronne o pięknych sklepieniach wnętrza, należą do najwspanialszych na Śląsku, uderzając bogactwem dekoracji i jej wysokim poziomem artystycznym.
32. RZUT POZIOMY 1-GO PIĘTRA
33. RATUSZ OD STRONY PŁD.—WSCH.
Istnienie ratusza poświadczone jest dokumentem z 1335 r., obok którego w 1342 r. wzniesiono sukiennice i lawy chlebowe. W 1385 r. wymieniona jest wieża, a notatka z roku następnego podaje, że ratusz był budynkiem murowanym ozdobionym zewnętrznymi schodami. Całość spłonęła w 1532 r., ustępując miejsca budowli wzniesionej w latach 1533—1534, w której w 1596 r. umieszczono wagę miejską. Odbudowana wieża, podwyższona w 1618 r., ponownie uległa pożarowi w 1632 er., a odbudowa przeciągnęła się do 1639 r. Rycina z XVIII w. przedstawia ratusz jako budowlę dwu kondygnacjową o zwartej bryle, ozdobionej renesansowymi szczytami i wysmuklą ozworoboczną wieżą z barokowym hełmem, usytuowaną w płd. zach. narożniku bloku śródrynkowego.
Pożar w 1858 r. zniszczył ten zespół, ustępując miejsca budowli obecnej — pseudogo-tyckiej zrealizowanej w latach 1862—1884. (najprawdopodobniej przy zachowaniu elementów założenia wcześniejszego) wg projektu Alexiusa Langera z Wrocławia przy współpracy murarza Rassnera z Ząbkowic.