IMG91

138 M. l.tihoćki. W trosce o wychowanie w szkole_ _

życia przyjmują jako wiarygodne świadectwo prawości, uczciwości i ponoszenia naturalnych konsekwencji głoszonych poglądów także w sprawach seksualnych, Toteż nic starają się one przypodobać uczniom np. zewnętrznym podzielaniem z nimi opinii na temat płciowości, z którymi nie zgadzają się wewnętrznie. Postępują tak, ponieważ moralność - jak wspomniano wcześniej - jest tylko jedna i albo się ją ma. albo nie. Osoby te są przekonane o tym, że wszelka licytacja w sprawach moralnych i naginanie ich do własnych upodobań są próbą zamaskowanej degradacji pożądanej moralnie seksualności człowieka.

Uświadamianie seksualne we właściwym czasie polega na rym. aby nie dokonywać tego przedwcześnie lub za późno (por. L. Measor i inni, 2000, s. 39). W jednym i drugim przypadku pociąga to za sobą niekiedy nawet katastrofalne skutki dla prawidłowej dojrzałości w sferze płciowości uczniów. Przeto ważną rzeczą jest, aby nigdy nie zwlekać z odpowiedzią na stawiane przez nich pytania dotyczące seksualności człowieka. W tym celu należy umożliwić im zadawanie w porę takich pytań. Może mieć ono miejsce nierzadko w formie wypowiedzi pisemnych, zgłaszanych anonimowo i z zapewnieniem dyskrecji ze strony nauczyciela. Tego rodzaju pytania nie zawsze wymagają wyczerpującej odpowiedzi. Nie ma takiej potrzeby zwłaszcza u uczniów w młodszym wieku; często zadowalają się oni zdawkowymi odpowiedziami na temat życia seksualnego. Jednak żadnego tego typu pytania nie powinno się bagatelizować. W przeciwnym razie uczniowie będą szukać informacji na ten temat w źródłach niewiadomego pochodzenia i nierzadko z wyraźną dla nich szkodą natury moralnej. Należy mieć także na uwadze, że im uczniowie są starsi, tym obszerniejszych odpowiedzi będą oczekiwać.

Uświadamianie seksualne bez nadmiernej gorliwości (euforii) jest równoznaczne z troską o to, aby nie przeobraziło się ono w prawienie uczniom morałów. W ten sposób pragnie się zapobiec omawianiu z uczniami banalnych lub dobrze znanych im spraw związanych z popędem płciowym, a także ukazywaniu tego popędu jako czegoś zakazanego i grzesznego. Przeciwnie, popęd ten dzięki wychowaniu seksualnemu zorientowanemu etycznie odbierany jest z. czasem w świadomości chłopców i dziewcząt jako cudowny dar natury, zasługujący bezwzględnie na powszechne uznanie i głęboki podziw.

Uświadamianie seksualne w tormie dialogu jest niczym innym, jak podejmowaniem z uczniami rozmowy i dyskusją na nur-tującc ich problemy dotyczące seksualności człowieka, nic pomijając związa nych z nimi aspektów moralnych. Oczekuje się, iż w wyniku takiego dialogu możliwe jest zbliżenie różnych stanowisk w kontrowersyjnych sprawat h (por. M. Śnieżyński, 1998, s. 169). Kompromis taki nic zawsze jest łatwy i możliwy do zawarcia, np. w kwestii poszanowania życia od chwili poczęcia lub uszanowania wolności i godności partnera w małżeńskim pożyciu seksualnym. W prowadzonym dialogu z. uczniami na temat zagadnień seksualny' h koniecznym warunkiem jego powodzenia jest uważne i cierpliwe wysłuchanie tego, co mają o nich do powiedzenia uczniowie. Nie należy też zapominać, że nauczyciele — oprócz tego, że wysłuchają z uwagą swych uczniów mają być także rzetelnym źródłem informacji o płciowości człowieka, poprawnych pod względem etycznym.

l ak więc wskazane pedagogicznie wychowanie seksualne okazuje się użyteczne tylko wtedy, gdy przygotowuje dzieci i młodzież do życia seksualnego w poczuciu moralnej odpowiedzialności za nie. Innymi słowy, przynosi spodziewane efekty, gdy pozostaje faktycznie integralną częścią wychowania moralnego. Jej edukatorzy zaś - poza wykazywaniem się wysokim poziomem wiedzy seksuologicznej i etycznej - są wiarygodnym i przekonującym świadectwem głoszonych poglądów na temat seksualności człowieka. Z czasem stają się dla uczniów wzorcem osobowym w sprawach życiowo ważnych i dotyczą cych także nawiązywania przyjaznych kontaktów z osobami płci przeciwnej.