l29

ROZMOWY AHTAKBRSA I CWAMDIIA 241

ozdobny, niby ulicą jaką umyślnie (bo lak było) wysadzony, wabił oko i nogi do wystąpienia na ląd. Była drogi tej długość rozwlekła niemal na sta jamę aż po brzeg pochoazisty ¹ odkrytej góry od której z dołu aż na sam wierzch widać było stopnie w perspektywą lekko postępujące, a na samej górze była fortka z krzyżem na wierzchu, znacząca przystęp do onej pustynie •². Postrzcgszy tedy obaj, że to Już było miejsce, kędy był kościół i pustynia, kazali nieomieszkanie zawinąć z batem do brzegu, a wysiudszy z wody szli prosto ku stopniom onym, które wiodły do klasztoru A kiedy już zbliżyli się ku fortce, wyszedł przeciwko nim ociec Jeden z tamtych pustelników, który się nazywał Elizeusz, i z wielką radością przyjąwszy ich, bo też obaj byli fundatorowic tego zakonu ^,J. zaprowadzi! ich do swojej cele ¹⁴. Był to ociec pod siedmdziesląl lat mający. który wtenczas był przeorem tamtej pustynie, urodzenia także znacznego; ten w piącidziesiąt ^,a lat marności świeckiej i honorów syty. wszytkich zwyczajów dworskich dobrze wiadomy, u znacznym panom znajomy i miły. wstąpił był do tamtego zakonu, miał wielką sławę pobożności u wszytkich, tak że każdy z wielkich ludzi duchow-ną konwersacyją jego bardzo rad by cieszył. tym bardziej żc przy świątobliwości był człowiek -.wiadomy rzeczy, rozumny i roztropny bardzo i każdemu prawdę mówiący, nabożny bez wymyślności, świątobliwy bez skrupułów², wesoły bez lekkości, rozmowny bez natręctwo i wiadomy wszytkich rzeczy bez próżnej ciekawości A że był do tego człowiek umiejętny, który i wielo ksiąg popisał i przetłumaczył, bardzo uczonych, miał się z nim Artakses i Ewander bez uprzykrzenia czym zabawić nim przyszedł czas obiadu, bo też juz dobrze skłoniło się było słońce ku południowi. Lubo Artakses ł Ewander tą Intcncyją przyjechali tom byli. że aż do samego chłodu wieczornego cole od wieczerze '* strawić tam mieli, pokwupić jednak kazali się x obiadem. aby potem dłuższy mieli czas zabawicnin się rozmową z ojcem Elizeuszem Skoro tedy dano im znać. że już było jeść gotowi)^l7. poszli oraz i z ojcem Elizeuszem do stołu odwlokszy dalsze zabawy t rozmowy woje aż na poobiedzie.

ROZMOWA DZIESIĄTA

Ma w sobie coś słodkiego 1 miłego, ile u ludzi wielkich \ umyślna podczas osobność* którzy ulbowicm zabaw i konwersacyi ustawicznych aż do uprzykrzenia pełni, jednej godziny dla siebie wolnej mieć nie mogą. muszą być radzi, kiedy sic im przed pospolitym gminem skryć i ućciwie schronić dostanie*. O, jako często wielkim monarchom pożądano były pustynie i klasztory! Ci. co świata są zbyt wiadomi, uciekają przed nim, kędy mogą tak właśnie jako cl szukają go. co go nie znają. Myli się każdy, który — chciwością rządów i dworskich respektów uwiedziony — rozumie, ze tam największy znajdzie odpoczynek, kędy kłopoty ł frasunek najczęściej zakładają swe gniazdo

To właśnie przy dokończeniu obiadu, w pustyni pod

^u odun*M-serre I nlJ*J poobiednie — rzeczowniki umacza) ące porę dniu, mierzoną posiłkami.

¹¹ hv»o Jrić yotoiro — jedzenie, ntilad b>! przygotowany Rozmowa dziesiąta

*    Uff — zwłaszcza; uHnikk — tu: wybitny, znakomity.

*    podczas osobnoić — czasem odosobnienie się.

*    dostanie ii< — tu: uda «ie.

1

do cele — do celi.

^w ui Mąridzieziąt lat — dziś: w pięćdziesięciu latach.

2

** stajanie — miara długości, około 183 m.

" porhodziitu — stromy.

•e _ pustelni.

^1:1 fundatorowi? tepa żakom i — dohrodrlejnmi tojn kissztoru