Madonna10

MAKYA KONOrWICKA

— Bo groby wołają

0    iywot, o zorzę!

1    idzie i patrzy

W dal mroczną i siną...

I tak ją obaczył Młodzianek z Urbino.

I taką ją widzi Oczyma smutnemi Ten pątnik, co niesie Proch z mogił swej ziemi.

• MADONNA DEL CARDELINO* »).

Więc idąc z synem w zachodu czas, W obiaski mżące,

Na polnym głazie przysiadła raz,

Na kwietnej łące.

A iżby bliższy synaczck był Tej świętej ziemi,

Z kolan go puszcza w podolny pył Stopki boseini.

I zagrał'szumem srebrzystym łan Na traw cytarze,

I przyniósł dziecku pastuszek Jan Szczygliki w darze.

I pstre się piórka w zachodzie lśnią I złotem kraszą.

i) Florencya, Ulfid Tribuna.