Madonna7

120 MAKYA KONOPNICKA

Jaka czysta a surowa,

Jaka biała a zakonna.

Siedzi w prostym swoim płaszczu, Mistrzu stary, twa Madonna!

Lico smętne, zadumane,

W ustach jakby szept pacierzy. Na kolanach jej uśpione Dzieriąteczko oto leży.

Długie rzęsy, ciałko białe,

Jako lilja leży wonna...

Prosta, sztywna i surowa.

Nie dotyka go Madonna.

Obie ręce jej złożone,

Zapuszczony kwef na głowie,

A z obojej stopek strony Dwaj anielscy muzyczko wie.

Muzyczkowie z nieba rodem. Piórek mało, życia wiele, Uśpionemu dzieciąteczku,

Na gęślikach rzną kapelę.

Przez perłowe pluski fali.

Przez poranną lagun ciszę,

Nutki cienkie i słowicze.

Ze skrzy|>ec/ek onych słyszę. —

Kazein ze mną ich w zadumie Słucha sztywna, a zakonna,

W prostych fałdach swego płaszcza. Stary mistrzu, twa Madonna.