Madonna3

112 MARYA KONOPNICKA

Nie tykała stopką ziemi.

Nie tykała trawek szatą.

Tak powietrznie a skrzydlato Nad polami szła cichcmi.

Od wschodowej wyszła strony,

Gdzie na zorzach śpi Fiesołe,

A przez wzgórza i przez pole Srebrny dzwonek drżał ruszony...

Nikt nie widział, nikt nie słyszał.

Sam on tylko (latr/ał na Nią,

Na tę białą swoją panią.

I już odtąd ku niej dyszał.

Dziś na męskiej sławy szczycie,

W łzach, w uśmiechach wsj>omnień sielskich.. W barwy zwiane z piór anielskich Odział wizyę na błękicie.

I zadumał się z tęsknotą O sierocej swojej wiośnie...

A w ulicy gwar już rośnie.

Pod kopułą słońca złotą.

Miasto, jakby hasło wzięło,

Taki dreszcz je wskroś przeleci,

Szepcze jeden, drugi, trzeci:

— »Cimabue kończy dzieło!«

We drzwi izby, w okna, w progi.

Strojnych mieszczan tłum się ciśnie.

Może iip choć rąbek błyśnie...

Choć z pod stopek nów dwurogi...

Mżą się w słońcu szaty skrawe,

Płoną oczy, serca biją,

Z wyciągniętą dziewki szyją.

Tchem gorącym szepczą: — ave...

Aż zahuczą z wieżyc dzwony,

Rozkołyszą się nad Arno...

Przed głów zbitych masą czarną Drzwi rozskoczą się w dwie strony.

Wyszedł na próg mistrz Giovanni I uchylił beret z piórem:

— »Salve! Salve!« — zagrzmi chórem.

A on: — *Nie mnie cześć, lecz Pani!« —

Zamilkł, twarz mu spłonie blada,

Żaru natchnień pełne oczy,

A już w izbę lud się tłoczy,

Na kolana już upada.

KONOPNICM. IUUA 8