Madonna3

Ili MARYA KONOPNICKA

Nie tykała stopką ziemi.

Nie tykała trawek szatą.

Tak powietrznie a skrzydlato Nad polami szła dcherai.

Od wschodowcj wyszła strony,

Gdzie na zorzach śpi Fiesole,

A przez wzgórza i przez pole Srebrny dzwonek drżał ruszony...

Nikt nie widział, nikt nie słyszał.

Sam on tylko |)atrzał na Nią,

Na tę białą swoją panią.

I już odtąd ku niej dysza).

Dziś na męskiej sławy szczycie,

W łzach, w uśmiechach wspomnień sielskich., W barwy zwiane z piór anielskich Odział wizyę na błękicie.

I zadumał się z tęsknotą O sierocej swojej wiośnie...

A w ulicy gwar już rośnie.

Pod kopułą słońca złotą.

Miasto, jakby hasło wzięło,

Taki dreszcz je wskroś przeleci,

Szepcze jeden, drugi, trzeci:

—    »Cimabue kończy dzieło!«

We drzwi izby, w okna, w progi.

Strojnych mieszczan tłum się ciśnie.

Może irp choć rąbek błyśnie...

Choć z pod stopek nów dwurogi...

Mżą się w słońcu szaty skrawe,

Płoną oczy, serca biją,

Z wyciągniętą dziewki szyją.

Tchem gorącym szepczą: — ave...

Aż zahuczą z wieżyc dzwony,

Kozkołyszą się nad Arno...

Przed głów zbitych masą czarną Drzwi rozskoczą się w dwie strony.

Wyszedł na próg mistrz Giovanni I uchylił beret z piórem:

—    »Salve! Salve!« — zagrzmi chórem.

A on: — »Nie mnie cześć, lecz Pani U —

Zamilkł, twarz mu spłonie blada,

Żaru natchnień pełne oczy,

A już w izbę lud się tłoczy,

Na kolana już upada.

s

KOMOfNICM. ITAUA