Madonna14

MAKYA KONOPNICKA

Kto umrzeć umie — pan skonu. Lecz głuchy, tępy, zastygły ból. Ten nie ma ni berła, ni tronu...

Z pątniczyni kijem drogą swą Idzie — za gwiazdą tu łączą... Stokroć szczęśliwi ci, co ją klną. Co giną — i co płaczą.

Ale ty szedłeś milczący gość,

Nie prosząc o gościnę Życia, ni śmierci. Tobie dość Płynąć — jak fale sine.

A* w tej samotnej drodze raz Schyliłeś się, człowieku,

By dźwignąć czarny, żałobny głaz. Co leżał tam od wieku.

Długoś weń patrzył, jak przez sen, SjK>jrzeniem lodowałem...

Aż. nagleś uczuł, że kamień ten,

Że kamień jest ci bratem.

I wstrzęsły ci się w piersiach łez Niewypłakane zdroje...

I tak zawyłeś, jak wyje pies, Wspomniawszy gniazdo swoje.

I buchnął dym, i buchnął żar,

I serce się rozkryło,

I powiał z niego korowód mar,

Co spały pod mogiłą.

I padłeś z jękiem na ów głaz.

Jak gdyby to pierś bratnia,

Pierś, która pierwsza z tobą wraz Załkała — i ostatnia...

I to coś kochał i to coś śnił.

Co było bólu gwałtem,

Wraziłeś w kamień ostatkiem sił, Czarownym, l>oskim kształtem.

I cały poryw wraziłeś weń Do świtów, do zarania...

I cała. gorycz, i cały cień,

I całą rozpacz poznania.

^ Sięgnąłeś duszą w najrańsze dni.

Dni szczęścia i l>oleści —

I lilie, co tam pachniały ci,

Wraziłeś w kształt niewieści.

Nie przyjął, nie chciał przyjąć świat Form ciucha, form zapału...

Aż oto głaz ten wytrysnął w kwiat Najczystszy ideału.

Nie dłuto dało i nie młot