nr1 (4)

« f

« & &

Renata Kopek

t t, 'S CZCt uw

r

i.

a

ola domu we wszechstronnym roz-woju dziecka pozostaje nadal decydująca. Gdy dziecku zabraknie opieki rodziny, może ono załamać się w przedszkolu, szkole, tak pod względem rozwoju fizycznego, przyswajania wiedzy, jak i pod względem rozwoju społecznego.

J.M. Kawecki twierdzi, że „Strategicznym celem aktywności polskich rodziców jest stworzenie ogólnopolskich stowarzyszeń rodziców, będących partnerem administracji oświatowej na wszystkich szczeblach zarządzania oświatą i wywieranie przez nie realnego nacisku na wychowanie dzieci oraz wysoka jakość edukacji”.

Możemy powiedzieć, że rola, jaką przypisuje się rodzicom do spełnienia w przedszkolu, zmienia się i jest to efekt zmian zachodzących w otoczeniu.

W różnych systemach współpracy nauczycieli i rodziców (np. system wychowawczy M. Montessori, R. Steinera itd.) można zauważyć, że podstawowymi wyznacznikami ich skuteczności są: przekonanie obu stron o konieczności współdziałania, wzajemna wymiana informacji o dziecku, zaangażowanie nauczycieli i rodziców w działania mające na celu stworzenie przyjaznej atmosfery w grupie, przedszkolu, wspólna troska o zapewnienie optymalnych warunków materialnych dla dzieci.

W literaturze pedagogicznej wnikliwy czytelnik odnaleźć może bogaty repertuar sposobów porozumiewania się z rodzicami dzieci. M. Łobocki zaprezentował różne formy kontaktu, analizując ich zalety i słabe strony. Do form zbiorowych zaliczył:

® zebrania rodziców,

$ spotkania towarzyskie,

® spotkania z ekspertem,

® spotkania dotyczące trudności wychowawczych,

® spotkania poświęcone pedagogizacji rodziców.

Za formy kontaktów indywidualnych uznał:

® konsultacje indywidualne,

® wizyty domowe,

® kontakty korespondencyjne,

® rozmowy telefoniczne.

Oprócz tego autor wymienił także działalność w komitecie rodzicielskim, jako formę współdziałania rodziców w usprawnianiu pracy placówki.

Ciekawą i zyskującą coraz więcej zwolenników formą wzajemnego kontaktu są

1 1/2007