P1080871

cielesne, czyli równie

To chwaląc, co zna początku równego¹, Zawodzi duszę, której wszystko mało,

Gdy Ciebie, wiecznej i prawej piękności, Samej nie widzi, celu swej miłości.

Psalmu CXXX Paraphrasis (De profundis clamavi ad Te, Domine)

W grzechach srogich ponurzony,

Ze wnętrzności serca mego Wołam, Boże niezmierzony!

Mego głosu rzewliwego Racz słyszeć prośby płaczliwe,

A z miłosierdzia Twojego Nakłoń ucho lutościwe²!

Będziesz li chciał nasze złości Ważyć, Ojcze dobrotliwy,

Wagą Twej sprawiedliwości:

I któż tak będzie szczęśliwy,

Kto tak w cnotach utwierdzony, Gdy przyjdzie na sąd prawdziwy, By nie miał być potępiony?

Ale Ty, sędzia łaskawy,

Nie według szczerej srogości Karzesz nasze błędne sprawy. Zakon³ Twój, pełen lutości,

I wierne⁴ Twe słowa, Panie,

Że mię wyrwiesz z tej ciężkości⁵, Czynią mi pewne⁶ ufanie.

Przeto, choć zorza różana

Promienne słońce przywodzi, Choć mgłą ciemną przyodziana Noc z ciemnościami przychodzi: Narodowi wybranemu

nietrwale. |

264

1

   co zna początku równego — zwrot niejasny; to, co jest zniszczeniu.

2

   lutościwe — litościwe, miłosierne.

3

   zakon — tu: prawo.

4

   wierne — pewne, prawdziwe.

5

   z... ciężkości — z uciemiężenia, dolegliwości.

6

   pewne — oczywiste, zdecydowane.