P1120674

4. Przegląd leków moczopędnych

Rafał Doodersks. Magdalena Grajewska. Jacek Manitius

Le+n moczopędne stanowią heterogenną grupę leków różniących się między sot>ą budową chemiczną, nią działania, punktem uchwytu w obrębie ne-fronu oraz profitem działań niepożądanych. Od wielu lat zajmują one ugruntowaną pozycję w leczeniu nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca czy tez przewlekłych chorób nerek. W tym krótkim przeglądzie najczęściej stosowanych w praktyce leków moczopędnych zostaną omówione najważniejsze wskazania do tch stosowania oraz podstawowe dane z zakresu farmakokinetyki i farrnakodynamih leków, jak tez ich dawkowania. Działania niepożądane oraz interakcje z innym* tekami opisano szczegółowo w kolejnych rozdziałach tej książki Podstawowe grupy leków moczopędnych przedstawiono w tabeli 1. W tabeh 2 przedstawiono natomiast podział leków moczopędnych uwzględniający <h srtę działania soóopędnego.

Tabela 1 Podstawowa grupy laków moczopędnych

Ttazydy

Omratyki

ttazydopodobne

Darrmtyki

pędowa

Oiuretyki

oszczędzająca peta*

OwrMyfci o innych

mechanizmach

drheteni*

Hydrochlorobazyd. chioroh^zycS. polrtiazyd. hydrcrflumetiazyct, bandrotlumeiiazyd. trichtormeitiazyd

frtdap&mid, chtonakdon, klopamid. mertol&zon Puroaarmd. toraserród. bumatazon. kwas atakrynowy SpaoncAakton. aęMsranon. amitoryd. tnamteren

Msrtttitof, acetazotamid

Ti bali 2. Podzlii lików moczopędnych z uwzględnieniem ich MW 8B8BBB ■odopednego
Działanie	Działanie	Działanie
(■godni	umiirkowme	allne
Diuretyki oszczędzające pota* Diuretyki osmotycznie czynne Inhibitory anhydrazy węglanowej	Tiazydy i leki tiazydopodobne	Diuretyki jsęitowś

Tiazydy

Tiazydy mają budowę sulfonamidową, są pochodnymi benzotiazydyny. Do grupy tej należą: chlorotiazyd, hydrochlorotiazyd, bendroflumetiazyd, tri-chlormetiazyd i politiazyd. Modelowym przedstawicielem tej grupy jest hydrochlorotiazyd. Leki te charakteryzują się łagodnym efektem hipotensyjnym oraz umiarkowanym efektem sodopędnym. Wpływ tiazydów na wydalanie sodu jest znacznie słabszy w porównaniu z diuretykami pętlowymi.

Leczenie tiazydami należy rozważyć w następujących stanach chorobowych:

1.    przewlekła zastoinowa niewydolność serca z towarzyszącymi objawami retencji płynów (tiazydy są wskazane u chorych z łagodnymi objawami niewydolności serca w postaci np. nieznacznych obrzęków obwodowych, co odpowiada II klasie czynnościowej wg NYHA);

2.    nadciśnienie tętnicze samoistne o charakterze łagodnym bądź umiarkowanym, zwłaszcza u osób w wieku podeszłym ze współistniejącą niewydolnością serca i przewlekłą chorobą nerek we wczesnych stadiach;

3.    nadciśnienie występujące u osób otyłych oraz nadciśnienie tętnicze oporne na leczenie, w których to przypadkach tiazydy stanowią ważny ełement terapii skojarzonej;

4.    przewlekła choroba nerek w stadium ich upośledzonej wydolności, wówczas gdy stwierdza się objawy retencji sodu i wody, czyli nadciśnienie tętnicze, oraz obrzęki obwodowe; cechy zastoju w krążeniu płucnym. Należy pamiętać

0    braku skuteczność tiazydów u chorych z upośledzoną filtracją kfębuszkową (GFR, glomerular fittration ratę), gdy jest ona poniżej 30 ml/mm;

5.    zdekompensowana marskość wątroby przebiegająca z wodobrzuszem

1    obrzękami, w której tiazydy (bądź diuretyki pętlowe) stosuje się w skojarzeniu z diuretykami oszczędzającymi potas;