P1120676

44 DNM<fa w Mami nadotnMMctmniolchortb nerek

Dawki najczęściej stosowanych tiazydów

Hydrochlorotiazyd — tabletki 12,5 mg i 25 mg; dawkowanie: 12,5-50 mg/ /dobę w 1 -2 dawkach; dawka zalecana w leczeniu nadciśnienia tętniczego wynosi 12,5-25 mg/dobę; dawka zalecana w leczeniu niewydolności serca wynosi 12,5-25 mg/dobę (maks. 50 mg/d.).

Bendroflumetiazyd—zalecana dawka w terapii hipotensyjnej wynosi 2,5 mg/dobę,

Diuretyki tiazydopodobne

Przedstawicielami tej grupy leków są między innymi indapamid, klopamid, chlortalidon

Chlortalidon charakteryzuje się silnym działaniem moczopędnym oraz bardzo długim czasem działania. Działanie hipotensyjne leku jest słabe. Okres pół-trwania wynoszący około 72 godzin pozwala na jego stosowanie raz dziennie, a nawet co drugi czy też co trzeci dzień. Chlortalidon jest stosowany głównie u chorych z obrzękami w przebiegu przewlekłej niewydolności serca, marskości wątroby czy tez przewlekłej choroby nerek. U chorych z obrzękami lek podaje sę najczęśoq początkowo w dawce 50-100 mg codziennie lub 100-200 mg co drugi dzień, a następnie jako dawkę podtrzymującą podaje się 50-100 mg co drugi dzień, u chorych z nadciśnieniem tętniczym stosuje się najczęściej 25--50 mg co drugi dzień; dawkę leku można zwiększyć do 50 mg dziennie.

Interesujące właściwości posiada indapamid. Lek ten charakteryzuje się złożonym mechanizmem działania łączącym efekt moczopędny z bezpośrednim działaniem naczyniorozszerzającym, co prowadzi do zmniejszenia oporu obwodowego. Działanie moczopędne indapamidu jest bardzo słabe, lek stosowany jest głównie w celach hipotensyjnych, przeważnie w nadciśnieniu tętniczym samoistnym łagodnym lub umiarkowanym w monoterapii, jak również w leczeniu skojarzonym.

Ważną cechą indapamidu jest brak wpływu na gospodarkę lipidową i węglowodanową. Jest on szczególnie zalecany u chorych z nadciśnieniem tętniczym współistniejącym z cukrzycą i mikroalbuminurią oraz hiperlipidemią.

Ponadto, lek ten wykazuje korzystny wpływ na śródbłonkową produkcję związków naczyniorozszerzających, pobudzając śródbłonek do produkcji NO. Wykazano również, że indapamid zmniejsza agregację płytek oraz produkcję wolnych rodników tlenowych czy też nad reaktywność naczyń na kate-cholaminy.

Lek charakteryzuje się długotrwałym efektem hipotensyjnym trwającym ponad 24 godziny—nawet do 32 godzin od przyjęcia ostatniej dawki. Dotyczy to indapamidu SR, postaci o powolnym uwalnianiu, zawierającej 1,5 mg

substancji czynnej, w odróżnieniu od dotychczasowej postaci zawierającej

2.5    mg indapamidu. Skuteczność hipotensyjna indapamidu SR obejmuje ponad 32 godziny, dlatego też działanie hipotensyjne utrzymuje się nawet w przypadku pominięcia jednej dawki leku przez chorego. Warto również zauważyć, iz występowanie hipokaliemii, częste w przypadku stosowania indapamidu w dawce 2,5 mg, zmniejszyło się o 60% w przypadku stosowania formy SR

1.5    mg. Indapamid działa korzystnie u chorych w podeszłym wieku z izolowanym nadciśnieniem skurczowym oraz u chorych na cukrzycę, u których wykazano, że lek ten zmniejsza mikroalbuminurię. Dawkowanie leku raz na dobę ułatwia współpracę z chorym. Indapamid jest lekiem dobrze tolerowanym w długotrwałej terapii.

Dawki najczęściej stosowanych diuretykówtiazydopodobnych Indapamid SR — tabletki 1,5 mg; w leczeniu nadciśnienia tętniczego — 1 tabletka dziennie.

Chlortalidon — tabletki 50 mg; w leczeniu nadciśnienia tętniczego — 25--50 mg co drugi dzień; dawkę można zwiększyć do 50 mg/dobę; w stanach przebiegających z obrzękami dawka początkowa — 50-100 mg codziennie lub 100-200 mg co drugi dzień, dawka podtrzymująca — 50-100 mg co drugi dzień.

W terapii zarówno nadciśnienia tętniczego, jak i niewydolności serca ważne miejsce zajmują preparaty złożone zawierające w swoim składzie diuretyk tiazy-dowy lub tiazydopodobny. Połączenia małych dawek leków hipotensyjnych zgodnie z zaleceniami 7 Raportu JNC oraz z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego z 2003 roku mogą być stosowane jako leki pierwszego rzutu w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Przykładem może być połączenie diu-retyku tiazydopodobnego — indapamidu (0,625 mg) — z inhibitorem kon-wertazy angiotensyny — peryndoprylem (2 mg) — w preparacie Nofipreł. W przypadku konieczności zastosowania złożonej terapii hipotensyjnęj, a także w niewydolności serca wykorzystywane są preparaty stanowiące połączenie inhibitora AT II z małą dawką diuretyku tiazydowego, czego przykładem jest połączenie walsartanu (160 mg) z hydrochlorotiazydem (12,5 mg) w preparacie Co-Diovan. Ponadto w terapii nadciśnienia tętniczego i niewydolności serca od dłuższego czasu stosowane są preparaty stanowiące połączenia dwóch leków moczopędnych o różnych mechanizmach działania. Przykładem takiego połączenia jest z kolei Tialorid (hydrochlorotiazyd 25 mg + amiloryd 5 mg).