760

44. ELEKTROENERGETYCZNE UNIE NAPOWIETRZNE 760

Te ostatnie są stosowane w przypadku słupów wąskotrzonowych — dolną część słupa (tzw. odziomek) zabetonowuje się w jednej bryle fundamentu terenowego i po całkowitym utwardzeniu się betonu stawia się na odziomku nadziemną część słupa i łączy obie części.

Tablica M, 19. Parametry fizyczne gruntów typowych

Rodzaj grunta	Masa objętościo wa kg/m^1	Naprężenie dopuszczalne na nacisk na głębokości 2 m MFa	Kąt tarcia wewnętrz nego	Moduł podłoża
Średni: żwiry, pospólki gliniaste i ilaste, piaski drobno i średnio zagęszczone, gliny j jjy zwarte, półzwarte i twardoplastyczne	1870	0,147	24°	39,23
Sta by:
piaski pylaste i próchnicze średnio2agęszczo*’ ne, piaski gliniaste i pyły, gJiny i iły plastyczne	1750	0,098	20°	19,62

44.5.3. Uziemienia

Uziemienia słupów linii napowietrznych pełnić mogą rolę uziemień odgromowych, ochronnych lub obie role jednocześnie. Stosowane w liniach niskiego i średniego

{w dwóch rzutach)

1 — żerdź betonowa, 2 — bednarka, 3 — pręt stalowy, 4 — fundament grzybkowy

napięcia typowe układy uziemień spełniają wymagania dotyczące obu rodzajów uziemień.

W liniach na napięcie 110 kV i wyższo obowiązek stosowania uziemień odgromowych na słupach dotyczy wszystkich słupów, natomiast stosowanie uziemień ochronnych jest konieczne stosunkowo rzadko. Stąd wynika potrzeba opracowania oddzielnych uziomów odgromowych i ochronnych.

Budowa uziemień niezależnie od ich rodzaju sprowadza się do dwóch wykonań: powierzchniowego i głębinowego (w rzeczywistości po wierzchnio wo-głębino-wego). Uziemienia powierzchniowe składają się z promieni lub otoków wykonanych wokół słupa z bednarki zakopanej na głębokości .0,5 -t- 0,6 m, natomiast uziemienia głębinowe oprócz otoków z bednarki mają od jednego do kilku prętów stalowych 0 20 mm wbijanych w grunt na głębokość od 6 do 18 m.

Zaleca się stosowanie uziomów głębinowych ze względu na ich większą skuteczność i ekonomiczność.

Uziomy ochronne w liniach o napięciu 110 kV i wyższym, ze względu na ich rolę — obniżenie napięć rażenia, mają ‘kilka otoków na różnych głębokościach. Kilka przykładów rozwiązań uziemień pokazano na rys. 44.16.

44.5.4. Zawieszenia

W liniach napowietrznych rozróżnia się dwa sposoby zawieszania przewodów — przelotowe i odciągowe.

Zawieszenie przelotowe polega na takim zawieszeniu przewodów na izolatorze stojącym lub wiszącym, aby siły naciągów przewodów po obu stronach izolatora były jednakowe lub ich różnica była nieznaczna. Przy takim zawieszeniu na izolator nie działają siły pochodzące od naciągu, lecz tylko od ciężaru przewodu.

Zawieszenie odciągowe polega na obciążeniu izolatora stojącego lub wiszącego całkowitą siłą naciągu przewodów.

Na rysunku 44.17 pokazano sposoby zawieszeń przewodów na izolatorach stojących i wiszących.

Stosowanie obostrzeń pociąga za sobą wymagania odnoszące się również do zawieszeń (tabl. 44.9). Stosuje się wówczas zawieszenia bezpieczne. W przypadku izolatorów stojących zawieszenie bezpieczne polega na zastosowaniu dodatkowego przewodu zabezpieczającego, natomiast w przypadku izolatorów wiszących większe bezpieczeństwo uzyskuje się przez zastosowanie dodatkowego rzędu izolatorów (rys-44.18).

Na rysunkach 44.19 i 44.20 pokazano typowe rodzaje zawieszeń stosowanych w liniach napowietrznych oraz ich symbole.

Vt.6. Zagadnienia projektowe 44.6.1. Zasady rozstawiania słupów

*

Podstawą do rozstawiania słupów jest profil trasy linii wykonany na papierze milimetrowym na podstawie pomiarów geodezyjnych wzdłuż uzgodnionej trasy. Przykładowy profil trasy z rozstawionymi słupami pokazano na rys. 44.21. Przy wykonywaniu profilu trasy stosuje się z zasady inną podziałkę dla wysokości (najczęściej 1:200) i inną dla długości (najczęściej 1:2000), co pozwala na znaczne skrócenie rysunków bez szkody dla dokładności.

Nieodzowne przy projektowaniu są specjalne krzywki przedstawiające w odpowiedniej skali krzywą zwisania przewodu dla konkretnego: przewodu, a„ strefy kii-