plik0004

w»a w tył* obniżając przy tym wydatn - pozyc,ę wyr/utną pośrodku Łoł* Taki ruch w kole powodował buk płynności (szarpnięci* ramion) l zaczynani* srę na środku koła wskutek przygniatającego dz-iłania obu iżające) się kuli i pozornego narastania jr| wagi. Mimo Ki technika Kom'a był» wżerem dla wszystkich współczesnych miotaczy. N»kt me zagroził Jego wyrokom. gd/Z w owym czasie nie znalazł i*ą imotacz. który by przewyz-szał go sprawnością ogólną i siłą.

Pod koniec tego okrętu pobawił się w finlindli doskonały miolacz For hola. zwycięzca Igrzysk w Ar.twcrp (14,81 rn). Był kootynuicorem techniki Rose'a, z tyn ze przy rozper/ynaniu pchnięcia ustawiał się bardzie) bc**em. pod kątem o< 90* w stosunku do przednie) częśr koła Wykonywał tez

0    wiele spokojnie) wymach lewą nogą. przez co |<go praca w kole była płynmejsza i obszerniejsza Jedynie narastanie szybkości ruchu pozostawiała u "'ego bardzo wiele do ryczenia.

Forhołę naleZy uważać za epigona pierwszego okresu, w którym mlocaczc kulą bazowali na wrodzone) sprawności srle przy prymitywne| technice. Drugi okres, choć obejmował zaledwie 8 lat. dużo wniósł do rorwoju t» kliniki

Trener Kose'a. Olek •Templeton. wyc/rrpująco zbadał szczegóły dobre) ceclirikł ekonomiczne wykorzystanie pracy ł*odcr. praw dłowe i prawie równoczesne ustawienie stóp przy przyjmowaniu pozycji wyrzutne), zm-czerne narastała szybkości ruchu wzdłuZ średnicy kcła • Inne clcr < ty Dz»ęki tym obserwacjom. przeniesionym do praktyki tren ngowe;. znacznie się poprawiła technika miotaczy amerykańskich Dążyła ona nt tylko do wykorzystania szybkości, ale również do wydłużeń o drogi, na której wzrastać by mogła szybkość miotacza i kuli. Miotacze przy rozpoczynaniu pchnięcia coraz bardzie) zaczynają odwracać skę 1 odchylić od kierunku pchnięcia, a wysoki początkowo doskok zastępować płaskim dośllzgkem. Wśród miotaczy lego okrętu należy wymleroć Routera (USA), który przy przeciętnych warunkach posiadał wielką szybkość, doskonałą koordynacje

1 zupełnie poprawną technikę, oraz E Hirschfctda (Niemcy). H rscMeld pobł 19-letni rekord Rose'a. a w dwa tygodnie po igrzyskach 1928 roku przekroczył sakramentalną .szesnastkę", pchając kulą na odległość 16.04 m. Wynikiem tym potwierdzi dalsze. szerokie możliwości 'ozwojow# ^trl konkurenci Ten wynik jak gdyby otworzył tntci okres w pchnięciu kwlą.

Dla ogółu miotaczy, a również dla czołówki europ.    .    . i

fe‘ Ja stał się silnym dopingiem. Zaczęto odważnie atakować granicę 16 m. uk 2c w t |gu nijbliższyf sześciu lat przekroczono |ą kilkakrotnie W glonie rekordzistów świata znaleźli wg wówczas Polak — Zygmunt Htłtaiz (16.05 m) oraz Czech Douda (16.20 m). a wynik rekordowy został dopro-o 16.48 m (j Lyrran USA).

I wówczas stała się rzecz niezwykli, wprost niewiarygodni: Jack Tor rance (USA) za jednym /arrachem pop-iw . rekord świata o jeden n emal metr użytkując wynik 17.40 m Cryzby ta doptero odległość była ..szczytem ludzkich możliwoici"ł

8

istot-* e tak wówczas myślało wielu fachowców.

Co doprowadziło do tak wielkich postępów w pchnięciu kul.*' Wicie zło żyło się przyczyn, ale główną z nich był wielki dopływ młodych uołtnto wanych zawodników oraz dalsze, jeszcze dokładniejsze zapoznanie lU z te<hniką pchnięcia kall.

Od igrzysk w Amsterdamie do roku 1940, czyli w okresie 12 lar, sus, ./-i zanotowały 70 wyników ponad 15.50 m. Prawdziwy jednak przełi . ru-stąpd w 19)9 roku na akademickich mistrzostwach USA w Pale- AKo, rdzic picrwi/tf m rjsre zajął Hackney wynikiem 17.04 m. a piąty zaw. Imk w 1 on kurcncjl uzyskał 15.82 m. Na tychże mistrzostwach Hackney i WaitOn

l

9