PTDC0043

ie Morza Śródziemnego. Świat grecki miał okazję bezpo-dnio doświadczyć wyczynów celtyckich wojowników, kto-wraz z Iberami tworzyli oddziały najemne, wspomagają-Spartę w wojnie z Tebami w 36^1 (lub 371) r. p.n.e mianki o tym wydarzeniu znajdują się w Hellenm Kseno-ta. Jest to pierwszy dokument poświadczający pojawie-się Celtów na stałym lądzie greckim. Dlatego też Plator 9-347 r. p.n.e.), opisując ich w swoich Prawach jako wo-niczych i nieumiarkowanych pijaków, mógł opierać się faktach, a nie na powtarzanym stereotypie „barbarzyń-Platon ujmuje te cechy w następującym zdaniu: „Ja mówię o tym, czy w ogóle pić winni, czy nie, tylko o sarn stanie upojenia (...) Scytowie i Persowie, a oprócz tegc tagińczycy i Keltowie, i Iberowie, i ludy trackie, a tc ystko są ludy wojownicze”².

Jrecki filozof Arystoteles (384-322 r. p.n.e.) naprzykła-: Celtów rozważa naturę odwagi i waleczności. W jegc ich był to twardy lud z Północy, który swoje dzieci wydał na działanie surow ego klimatu, po to, by je zaharto-. Celtowie mieli także karać nadmierną otyłość wiroc czyzn. Arystoteles przedstawia ich jako ludzi walecznych ich, nieustraszonych do granic możliwości: JNie oba-ą się niczego” - ani trzęsienia ziemi, ani wzburzonych norskich³, „chwytają za oręż i ruszają przeciw morskim /anom”⁴. Równocześnie Celtowie przestrzegali ścisłych d gościnności, szczególnie względem obcych. Zagubią ;kst Maeicus. czasami przypisywany Arystotelesowi, mia: erać wzmianki dotyczące druidów i osób uważanych zr te, które zajmowały pierwsze miejsca w ich społeczno-

uprzywilejowanej pozycji wykwalifikowanych celtyckich lieślników wspomina Pliniusz Starszy (zm. w 79 r. n.e.)

⁵lacon, Państwo, t. II, Warszawa 1958, s. 288-289. Arystoteles, Dzieła wszystkie, t. V, Warszawa 1996, s. 136. w., s. 442.

18