PTDC0068

Ryc. 7. Elementy uzbrojenia Bartodziejów/Zeippem, grób 7 (wg Ch. Pescheeka)

Ryc. 8. Elementy uzbrojenia Gołębiewa1 Taubendoif, grób l. Wg D. Boltnsacka

Ryc. 9. Wyposażenie grobu 96 z Kan:zewca.

Wg T. Ostrowskiej

Ujskiej, o długości 108 cm) o d/.wonowatym przejściu trzpienia rękojeści w głownię i najczęściej zaokrąglonym sztychu (typ 11 w klasyfikacji J. Kostrzewskiego), które należałoby traktować jako broń praktycznie wyłącznie sieczną. Również na tarczach pojawiają się nowe typy okuć: niskie umba półkuliste zostają zastąpione przez niższe lub wyższe okucia kształtu stożkowatego, o niskim kołnierzu (typy 3 i 4 w systematyce D. Bohnsacka oraz różne formy hybrydowe), a następnie przez formy o wklęsło-wypukłcj pokrywie i czasami zaczątkowym kolcu na szczycie (typ B.5-6). Zmiany te - przynajmniej w odniesieniu do tarcz-nie były w żaden sposób podyktowane względami praktycznymi, bo przecież ręka trzymającego była w równym stopniu chroniona starym umbem półkulistym. jak i nowym modelem stożkowatym. Należałoby je raczej tłumaczyć w kategoriach kanonów ówczesnej „mody” militarnej.

Mimo stosunkowo małej zmienności morfologicznej i chronologicznej w grupie broni drzewcowej, pewne novum widoczne jest także i tutaj. Obok w dalszym ciągu licznych starych typów grotów, dużych i masywnych, wchodzą w użycie dwie nowe grupy. Są to dość krótkie (około 20 cm), niepro-filowane groty, które z całą pewnością były bronią wielorakiego zastosowania (zarówno jako groty włóczni jak oszczepów), oraz bardzo długie (nawet .do 50 cm i więcej) i wąskie egzemplarze o prawie czworograniastym nrzekroiu. nadaiace sie tylko do zadawania nchnicć.

132