S5000307

170

I. Lasak

silającego wraz z innymi ciekami i potokami, Jezierzycę. Jedna z odnóg wspomnianego cieku, częściowo zmeliorowanego, ma połączenie z niewielkim stawem, usytuowanym u podnóża terasy, od jej strony północno-zachodniej. W tej części terasa posiada wyraźnie rysujące się krawędzie i stosunkowo strome zbocza, których różnice względne przekraczają miejscami 2 m (tabl. XVI.l). Znajduje się tu również odcinek drogi polnej wiodącej w kierunku wsi Dąbie. Jest to zarazem szczytowa partia terasy, cyplowato uformowana, łagodnie opadająca na wschód i południe.

W trakcie badań AZP na omawianej terasie zarejestrowano 7 dalszych stanowisk, a na dwóch z nich (Gryżyce, stan. nr 11 i 20) ślady osadnictwa wczesnobrązowego. Oba stanowiska, zajmując również skraj terasy od strony południowo-zachodniej i północno-wschodniej, położone są w niewielkiej odległości od stan. nr 28 w Rajczynie (odległości nie przekraczają 100 m). Obszar zajęty przez terasę jest użytkowany rolniczo; część gruntów należy do PGR w Wińsku (Zakład Rolny w Krzelowie), pozostałe natomiast są własnością prywatną. Z przyczyn obiektywnych badania wykopaliskowe mogły być podjęte jedynie na stan. 28 w Rajczynie, i to w ograniczonym rozmiarze (nie zebrane plony).

Obszar zajęty przez stanowisko sięga około 0,5 ha. W różnych jego częściach założono 3 wykopy a teren przebadany objął powierzchnię 54 m². Odsłonięto i przebadano 10 obiektów, z których 6 uchwycono w pełnym zarysie. Były to obiekty o różnym charakterze — jamy odpadkowe (6 jam), pełniące przypuszczalnie pierwotnie funkcję zasobową (2 jamy), palenisko i piec do wypału wapna. Pomimo występujących na powierzchni, w warstwie ornej i kulturowej, ułamków naczyń z wczesnego okresu epoki brązu (m.in. fragment ceramiki tzw. tekstylnej), nie udało się odsłonić obiektu z tego okresu. Większość obiektów datować można na rozwiniętą epokę brązu i początki okresu halsztackiego (ryc. 1, 2), przy czym obok ceramiki kultury łużyckiej odkrywano też fragmenty naczyń kultury wschodniopomorskiej, natomiast jeden obiekt (piec wapienniczy) pochodzi z późnego okresu przedrzymskiego (okres późnolateński).

Wszystkie obiekty nieruchome miały w rzucie kształt w przybliżeniu kolisty lub owalny i niewielkie rozmiary, gdyż ich średnice nie przekraczały 1,5 m. W tym względzie różnił się jedynie piec, o czym niżej. W profilu posiadały one formę mniej lub bardziej pogłębionej niecki, ze spłaszczonym, bądź lekko klinowato uformowanym dnem. Wkopane zostały w calec na głębokość 0,20-0,55 m. Wypełnisko tworzyła lekko zgliniona próchnica o zabarwieniu szarobrunatnym, zawierająca niekiedy dużą domieszkę piasku i żwiru. Treść kulturową stanowiły zazwyczaj drobne ułamki naczyń, w nielicznych tylko wypadkach pozwalające na określenie ich formy, fragmenty kości zwie-

I