Scan0062 tif

nie dotykała piersi nieboszczyka. Gdy oddychał, nie j poruszała się więc i złudzenie było całkowite.

W rzadkich chwilach przerwy między jedną, a dr u-gą grupą odwiedzających nieboszczyk zrywał się z łóż- ¹ ka i wołał do żony:

—    Dawaj, matka, coś do jedzenia, bo umieram z głodu.

Źółwiaczkowa nie była zachwycona apetytem męża.

—    Skaranie boskie z tym trupem! — narzekała. — Odkąd się położył, zjadłby konia z kopytami. Czekaj ty leniu, tylko się weźmiesz za robotę, zaraz ci się żołądek skurczy.

Gdy ktoś z obecnych sygnalizował, że nadchodzą

'I'    i'T:w    ;^:.=L:

^{f;    c}"⁵ ■ ^ł ■' .-*1' 'I 'i ....................._....... ..

¹ i. ' i i ^,t^,'i :> > i ii;

• i-;" ii'i >

■*' ._s

• ii "i.

n

J,

i

i

.1

k

t

i

i

I

!

\    i

j.    ¹

i

i

i

'i

j

gapie, nieboszczyk dawał nura pod skóry, poprawiając poprzewracane patyczki,

—    To jest dopiero życie! — mruczał zadowolony.

Tak się złożyło, że bogacz z Chicago, Stanley Świder przyszedł sam do domu żałoby. Żółwiaczkowa zła, że musi wyć dla jednego gościa, obrzuciła go niechętnym spojrzeniem. Ale wnet zaczęła szlochać i wyrywać sobie włosy z głowy. Gość najpierw podszedł do łóżka zmarłego, może nawet trochę za blisko, a po chwili odwrócił się do zawodzącej kobiety. Pochylił się nad nią z wyrazami współczucia i pocieszenia i wtedy stała się rzecz nieoczekiwana. Żółwiaczek, korzystając z tego, że Stanley stał do niego tyłem, błyskawicznie uniósł się na posłaniu i żyletką, z którą nie rozstawał się nawet na łożu śmierci, pięknie zope-rował bogaczowi kieszeń. Pyrolak zauważył tylko błysk stali i mistrz zaliczył jeden portfel więcej. Toteż gdy Stanley wyprostował się i po raz ostatni rzucił okiem na łoże, Żółwiaczek był już przykładnym ni eboszczykiem.

Na trzeci dzień miały się odbyć główne uroczystości żałobne. Prezes gorąco zachęcał gości, żeby obserwowali to jedyne w swoim rodzaju wydarzenie.

—    Nigdzie na święcie nie zobaczycie już takich obrzędów — mówił. — Niezwykle ciekawe widowisko. Jeszcze tylko w Dzyndzylakach zwyczaj ten zachował się w całej swej pierwotnej surowości i powadze.

Już od rana tubylcy znosili z lasu drzewo i na środku osady budowali okazały stos. Pogoda była jak na zamówienie: dzień ponury, niebo zasnute ciężko zwisającymi chmurami. Za przykładem ludzi i natura pogrążyła się w żałobie. Około południa stos był gotowy, ale początek uroczystości miał nastąpić o zmierzchu. Tak zdecydował prezes, chcąc uniknąć

127

I

'

i

• i

li

i

^!

i

j

i

t

ł

j.

i

i.f i