STL przemilczenie (2)

PRAEPARATIO i PRASKA SZKOŁA

PRAEPARATIO i PRASKA SZKOŁA

— W ob-przygoto-|ce wpro-idywaniu aos

i prophe-

aźniejszy present mcmoH-imatycz-ia czasu jo unao-ydarzeń. we mogą

wstawał, raz głowy zmiata, ja;

torem;

orem,

wjechał.

| ks. IX)

ł7ni»ic7V

— zapowiedź przemilczenia pewnych spraw, wykorzystana jako okazja do zwrócenia na nie uwagi słuchaczy. Celowy chwyt oratorski (-> oratorstwo), przeniesiony potem do poezji epickiej, zaliczany do —► figur retorycznych. Np.

Sam znałem jedną — lecz nie wspomnę o niej, Bo się nadzwyczaj mój rym rozserdeczni.

Od serca mi jej wiało tyle woni I tyle światła, że mi dziś słoneczniej — Chociaż mi zegar teraz północ dzwoni -Niż gdybym w Boga się patrzał najwieczniej.

(J. Słowacki, Beniowski, pieśń II). Inne nazwy: paralipsa, praetermissio, przemilczenie. Por. aposiopesis. aos

Praetermissio (łac.) zob. Praeteritio

Praetexta (łac.) zob. Fabuła praetexta

Pragmatyka (< gr. pragmatikós = czynny, od pragma — działanie, czynność; ang. pragmatics, fr. pragmatiąue, niem. Pragmatik, ros. npaiMa-mma) — według amerykańskiego semiologa Ch. Morrisa jeden z trzech działów -» semiotyki obok semantyki, zajmującej się relacjami znaków do przedmiotów oznaczanych, i syntaktyki, poddającej analizie związki między znakami. Przedmiotem p. są stosunki kształtujące się między

7na liftami_a_inrregfnilr a mi_nrnrpgn_IrnmnniŁ-arir