Względnie ostry punkt topnienia mają polimery częściowo krystaliczne, takie jak: poliamidy, polietylen, polichlorek winylidenu), niektóre poliestry, itp.
Polimery amorficzne zwykle miękną w szerokim zakresie temperatur. Niektóre polimery rozkładają się przed osiągnięciem punktu topnienia. Czasem zapobiec temu można przez prowadzenie pomiaru w atmosferze gazu obojętnego, takiego jak azot czy dwutlenek węgla.
Pomiar temperatury topnienia polimerów przeprowadza się na dobrze sproszkowanym materiale umieszczonym w kapilarze ogrzewanej na łaźni lub metalowym bloku. Można też badać temperaturę topnienia metodą różnicowej analizy termicznej lub za pomocą mikroskopu z ogrzewanym stolikiem.