18
*ią na jtgo węzłowych punktach. Celem wyktydu konsultacyjnego jest dopraw*, damie do nownicma i opanowania praw studentów określonej problematyki ona apoauwc się ze Miuktuią przedmiotu.
Ni treść wykładu konsultacyjnego składają się zazwyczaj następujące elementy.
- wiadomości wprowadzające w treści cilego przedmiotu;
• wiadomości, których brak w dostępnych podręcznikach i skryptach,
- wyjawienia zagadnień trudnych do zrozumienia lub niejasno podanych w podręcznikach i skryptocb;
- wyjasntemi ipraccznych poglądów różnych autorów na dany temat;
• omówienia literatury do samodzielnego studiowania danej problematyki;
- za^irofo węzłów w dinej tematyce:
- najnowsze wiadomości « danej dziedzinie;
- pó&untowania wiedzy z określonego działu tematycznego i wnioski wyńi. tające z tych podsumowań
Wykład konsultacyjny, zc względu na swoje przeznaczenie, różni się od innych wykładów; Jego stnikwa pntdsnria się następująco:
- ogólne zapoznanie się ze stopniem opanowania przez studentów w czasie samodzielnego studiowania uprzednio zaleconej problematyki;
- przedtóweme przez studentów określonych opracowań pisemnych, które należało wykonać na podstawie zaleconej literatury;
- przedstawienie przez nauczycieli akademickiego głównych problemów i tez, obejmujących problematykę przeznaczoną do samodzielnego studiowania;
- podanie literatury obowiązkowej i uzupełniające) oraz ewentualne jej onówuir:
- przedstawienie zadań do wykonania na kolejny zjazd:
- odziektiic wskazówek metodycznych
W wyjątkowych wypadkach wykbd konsultacyjny może być stosowany dla studentów stadiów dziennych, a nawet dla licealistów, zwłaszcza przed egzaminami i zaliczeniami. jego treść wynika wówczas t zapotrzebowania studentów (uczniów) na daną problematykę. Inny jest wtedy cel takiego wykładu, a tym samym i jego mułom wewnętrzna niż w wykładać konsultacyjnym dla studentów zaocznych. Przede wszystkim me występuje w mm element rozliczania z postawionych zadań ani stawiania zadań do wykonana w czasie samodzielnej nauki. Jego istota sprowadza się do omówienia trudniejszych partii materiału, wyjaśnienia zgłoszonych wątpliwości, udzielania odpowiedzi na ewentualne pytania, wskazywania literatury pogłębuęąccjdanąprobkwtyięrtp
/. taką nazwą można tpotkać nę w literaturze niezwykle rzadko. Wspomina o mm mut W. Okoń, który porównuje wyniki badań recepcji wykładu improwf* zwartego i lyitciTOfjt/nep) (konwencjonalnego)1. Porównanie to wskazuje na
{decydowanie lepszą recepcję treści pnebzywinych w wykładzie kowtocjo* nateym.
Wykład improwizowany nic oznacza absolutnie, ar nie jat on dobrze przypału-winy pod względem merytorycznym. Wyróżnia się oa głównie budową (piuktunU, a szczególnie tym, łc brak mu wyraźnego planu. Przekazywane w mm beki me są dobrze usystematyzowane co utrudnia ujęcie ich w odpowiednie struktury i włączenie do struktury wiedzy juz posiadanej. Wykład improwizowany awjera na ogól wicie dygresji i może być (ze względu na cfamktcryającą go swobodę) hardziej ekspresyjny. Prowadzenie tatach wykładów nic powinno jednak zdarzać się często,
6,2.8- Metody problemowe
Metody te mają swoją genezę w poglądach J. Dewcy'a, bóry popnowł nie się jako proces badawczy. Istotą zaś każdego badania naukowego jem rozwiązywanie problemów, a więc nauczanie i uczenie nę (czyli kształcenie) proNowro, la proces świadomie ukierunkowany na rozwiązywanie proWerrow jego przebieg oparty jest na analizie procesu myślenia*.
Idea zbliżenia procesu kształcenia do procesu badania naukowego zyskali uznanie wśród teoretyków i praktyków dydaktyki. W tacach sześćdziesiątych ubiegłego wieku ukazało się na gruncie polskim wiele publikacji naukowych służących upowszechnianiu tej idei*. Wówczas jednak me używano terminu jnrttdi problemowi" a posługiwano się określeniem -nauczanie problemowe" lub jane się profcte-mowe". Koncentrowano bowiem uwagę głównie na organizacyjnej monie kpa procesu, a w mniejszym stopniu na czynnościach niwzjcicb i bobów występujących w czasie rozwiązywania proWcmow, Srczcgółmc ctapoaroiro etapy charakterystyczne dla rozwiązywania problemów, które / kolei stanowiły podstawę organizacji zajęć dydaktycznych o charakterze problemowym. Podkreślano w ten sposób, że nie jest to raczej odrębna metoda, ak specyficzna organizacja procesu kształcenia, którą można uznać za metodę kompleksową*.
We współczesnej literaturze z zakresu teorii taztakeaa metody probtamt znalazły trwałe miejsce, choć różnie są sytuowane i kłasyfikoWR W Okoń uracy-scawia je w grupie metod samodzielnego dochodzenia do wiedzy4, i Cr, Kupr-siewie? podobnie jak K. Kruszewski - wśród metod gier dydaktycznych' Jeircze inm wyszczególniają metody problemowe w gnąut metod aktywizujących*.
1L Bandura, Optombf Muiifó Uf, IZWS, Wmów IP7X i 811 : PriyUafcoi mogą być nitmąąw (net Ce KapiarakA (łęttowdn mowego, PWN, Winowa 1960, W Oiró, (//ońM jwdMataigó idwAftf wfi PZWS. W'mn*i 1964. liro/, Niumntt pntbltmw nt iipitawg thk, WSf, Wnan 19%, j bmcfct, | Uwhłor, Omhij orstiHhtKftfifucm uumtM. Nm Kwfprwi,
' J PMw/)di. Df&fyht *v ĆJl, i124 * W. Okoń, irpmimbmt ofot.iZW-NJ ' Cl. Kwpńicwtc/, l>)\iaUyin ,, op of, i IJWI51 *1. Hoftw, U.iaJtaimwwr . oju«.» 44