\ p
jowi myślenia twórczego. ale wymaga od uczestników zajęć odpowiednio wyio-kiego ponomu nawoju imelcktuilnogo. Dlatego też jej stosowanie zalecane jest przede wszystkim w szkołach wyższych, w doskonaleniu zawodowym nauczycieli onz kadr kkrowmcrych różnych szczebli administracji szkolnej.
Metoda lnicenłMcyjna
Istotą tej metody jest rozwiązywanie problemów przez odgrywanie określonych ról pracz uczestników zajęć (np. roli dyrektora szkoły, nauczyciela-wychowawęy, pedagoga szkolnego, rodzica, rzecznika praw ucznia itp). Z tego tez względu niektórzy nazywają ją równik metodą teatralizacji1. Jedni zaliczają ją do per dydaktycznych', i inni do metod problemowych o charakterze symulacyjnym1.
Metoda inscenizacji wymaga starannego przygotowania opisu sytuacyjnego, tory powinien składać się z dwóch części: ogólnej - przeznaczonej dli wszystkich uczestników zajęć era* „o p i s ó w" poszczególnych ról, zgodnie z którą rają postępować poszczególni uczestnicy inscenizacji. Opis poszczególnych ról może mieć różny stopień szczegółowości. Najczęściej przedstawia się w nim treść danej roli bez szczegółowych mstrukcji. jak powinna być ona odegrani. Zawiera jednak pewne polecenia, dotyczące stosowania argumentów, ukierunkowywania za kim i a czym sic opowiadać, kogo atakować i krytykować itp. Niekiedy pozwali się na wprowadzenie znacznych zmian w odgrywaniu ról (po ich wcześniejszym przedyskutowaniu w grapie i uzyskaniu zgody nauczyciela (kierownika zajęć) lub nawet na pełna improwizację.
Metoda inscenizacji może być wykorzystywana w różny sposób. Najczęściej w praktyce dydaktycznej występuje ow inscenizacja obserwowani i wielokrotna4. Pierra polega na tym, że do odegrania danej sytuacji wyznacza się tylko część uczestników zajęć. Pozostali obserwują przebieg inscenizacji. a po jej zakończeniu włączają się do ogólnej dyskusji nad jej przebiegiem. Natomiast w* nacenizacji widokrotnej biorą udział wszyscy uczestnicy zajęć, którzy zostali wcześniej podzieleni na kilkuosobowe zespoły. Zespoły tc inscenizują tę samą sytuację zgodne z planem inscenizacji (scenariusza), a następnie wszyscy uczestnicy zajęć dokonują analizy i oceny rezultatów tractmaeji, konfrontując przy tym swoje stonowała! wyniki
W akończemi zajęć prowadzonych metodą inscenizacji należy wskazać zalety i słabości potzrzegóbiyth rozwiązań, jak również ocenić przebieg inscenizacji upotób odtwarzam ról.
Ze względu na to, zc metoda U wiążę się z dość dużym zaangażowaniem ameyombym, jat bardziej skuteczna niż metoda przypadków czy tet metoda lytacp*
‘huttr/mmk) bopus.tukjel Nowadu
sa Kfrnr;. //jMrrb .ty cn, s 15), W Okoń, Wpm*4mic . op cli, i 290-292 'ymofALDri+ti a 124-121 'ŻBapKltoó •¥(*•> IW
(71
Metoda gier klerownlciych 1 komputerowych
Ci r y kierownicze {miuugmcai gam) talezą do grapy metod określanych wspólnym mianem gier dydaktycznych Stosowa# są głównie, jak wynika z ich nazwy, w kształceniu i dokształcaniu kadr nauczycielskich i luerowwczyeh różnego szczebla administracji oświatowej Polegają one iyj {o/pytmkpykKfM/b rych prawdopodobieństwo wystąpienia jest bardzo duże, w celu przygotował dBet lonych kadr kierowniczych do podejmowania racjonalnych decyzji w cwtaaahyh sytuacjach rzeczywistych. W grach tych na ogól pounrgóta uczraMęy jmg||i swoich etatowych rolach. Stanowią one istotny czytnik dafcanMl kocęetóiji zawodowych. Gry takie mogą być również prowadza* w edu przygotowała B zajmujących stanowiska wymagające rcalaacji określonych adtó MW flp. w zakresie wdrażania reform oświatowych, nowych przepisów wybawcach, nowych programów komputerowych itp.
Metoda gier kierowniczych często jest prowadzona z riwocasnym wyto-rtystywanicm techniki komputerowej Niekiedy py komputerowe nme | lobie stanowią odrębną metodę kształcenia.
Skuteczność tej metody zależy od dobrego jej przygotowania i iraśejętnejp kierowania jej przebiegiem, ale także od posiadania odpowiednio dostosowanych do rodzaju i celów zajęć programów komputerowych,
Metoda biograficznÄ…
Metodę tę wymienia K. Kruszewski, który uważa, że posada on pewne eeehy wspólne symulacji i gry sytuacyjnej1. Metoda biograficzną polega - według mego -na szukaniu pomysłów rozwiązań określonych problemów w biografiach ludzi, którzy mieli do czynienia z podobnymi problemami. .Może być ona z powodzeniem stosowana na różnych szczeblach edukacji szkolnej, zwłaszcza w katolto—■postaw moralnych, patriotycznych i anodowych młodzieży. Można w tym cela posługiwać Się biografiami bohaterów narodowych, wybitnych Polaków aj1 nawet autorytetów uznawanych w danym środowisku łub zawodne, ptdd^fltiKptt konkretne zachowania w określonych sytuacjach.
6.2.9. Pokaz
Pokaz może być rozpatrywany jako metoda lub jako organizacyjna forma kształcenia w zależności od tego, jakie miejsrelja^ rolę spebi w praco* edukacyjnym. Jeśli pokaz jest osobnym ajęcirm, czyli wypełnił całą jednostkę dydaktyczną, wtedy traktujemy go jako foimę organizacyjną Jeśh natomusr służy w-czyciebwi do ilustracji prezentowmych przez mego treści, spełnia wtedy rolę środka dydaktycznego i w połączeniu z odpowiednim komoittnem słownym uznamy jest za metodę kształcenia. Zaliczany jest wówczas do metod opartych na obserwacji.
Pokaz jako metoda kształcenia definiowany jest jako zespól a dyitok-tycznych nauczyciela, polegający n demonstrowaniu uczniom naturalnych przed-
' K. Ktourtikt. Su*U mdufmta. Wis.
in