0011201

—    214    ~

„Niechętni mu byli moźnowładzcy, mówi Piasecki, którzy chcą aby ich zasługi tylko z hucznych biesiad, z bogatych strojów, i dzielnych rumaków wynoszono.“ Ledwie mianowany [był Wojewodą Kijowskim, gdy żyć przestał R. 1630. Dzieje wystawiają go jako jedynego wojownika, który równego sobie nie miał, i co pierwszy pokazał jak zwyciężać* Tatarów którzy w ucieczce najwaleczniej się potykają. Leszczyński taki mu nagrobek napisał:

Tu Chmielecki co gromić nauczył Tatary,

I wiatr w polu uganiać, co przedtym do wiary,

Nie zdało się podobno, że w Krymie tuliły,

Ilekroć matki dzieci swoje nim straszyły (1).

Z Rokoszu Zebrzydowskiego r. 1607, co upadł przegraną pod Guzowęm bitwą, mamy dotąd znajome trzy pieśni. Wszystkie były śpiewane w kraju i w rzadkich drukach i rękopismach przeszły do naszych czasów. Imiona twórców dwóch pieśni niepamięć zagrzebła. Adam WIadislaviusz (Władysławski) w małćj broszurze pod napisem „Pieśni nowe“ (2) poświęcając pieśń jednę: „O potrzebie pod Guzowem“ taki nam stawia obraz bitwy:

(1)    Niesiecki.

(2)    Pieśni nowe pamięci godne o przypadkach koronnych, przy tym króciuchna pamiątka żywota y spraw dzielnych JM.

Pod Guzowem mocny Boże! Kto się wydziwować może? Jak Lwi skoczyli do boju,

*    rt

*

Wojewoda i podczaszy (1), Krzyknęli: „Nu bracia naszy, Idźmy do nich z Bogiem śmiele, Chocia nas w wojsku nie wiele, Już inaczej bydź nie może,

Ty sam racz bydź z nami Boże.^u

* *

¥

Jeden język, jedna mowa,

Jeden Bóg i jedna głowa, Wszystkie postępki jednakie, Ubiory, kształty wszelakie.

* *

¥

.

Imię Jezus krzykną jedni,

Krew niewinną toczą chętni,

Pana Jana Zamojskiego Kanclerza y Hetmana kor. w Krakowie Roku Pańskiego 1608 in 4to kart 6.

(1) Wojewoda Mikołaj Zebrzydowski, Podczaszy Ra-dziwił.