0012601

T •

102

chlebie dla pożywienia myśliłem , a teraz o tak wielkiem państwie myślić muszę.”

Tak ci być musi: raz się ziele w kwiat odzieje, Drugi raz, gdy odmiana nastąpi, zwiędnieje; Jeden czas drzewa w różne owoce ubiera, Drugi je ze wszelakićj ozdoby odziera.

Tę ma chorobę człowiek z przyrodzenia,

Ze się rad coraz w inszą myśl odmienia,

A gorszą rzeczą zawsze to być mniema,

Co ma, aniż to, czego jeszcze nie ma.

Ale ten mądry dopiero prawdziwie,

Co znosi szczęście wszelakie cierpliwie.

I ciebie chciwość niech nie trapi o to,

Chociaż podołkiem szczodry leje złoto;

Lepsza cierpliwość bowiem ubogiego,

Aniż najwiętsza hojność bogatego.

POWIEŚĆ XXV.

Jednego człowieka, pokój lubiącego, przyjaciel pokorny służył na dworze cesarskim i miał urząd niepośledni. Owemu nigdy się nie trafiło widzieć i dawną pokrewną znajomość potwierdzić. Jeden tego wiadomy spytał owego:

—„Dawnoś widział tego a tego przyjaciela swego?”

Odpowiedział:

—„Nie pragnę się z nim widzieć.”    i

i