0012601

( 210 )

Re.

wa najobfitsza w Palestynie, i zastępuje niedostatek deszczu. Sieul ni/bes roris in Die Messis. To słowo bierze się za tnannę, która miała podobieństwo do rosy. Marie Ros jacuit per cireui-tum Caśtrnrum. Z rana spadała rosa na około obozu, była to sama Manna. Znaczy także to słowo obfitość. Ope-riemus eum, sieut solet ros cadere super terram, powstaniemy przeciw niemu z wielką nas liczbą, jako kiedy rosa pada na ziemię. Det tibi Deus de rore coeli, et dc pirrguedine ter-rae, abundantiam frurnenti et vini. Niech Bóg wyprowadzi przez rosę niebieską , i przez żyzność ziemi, obfitość wszech rzeczy potrzebnych do wyżywienia. (Gen. Cap. 27.)

RÓZGA Firga, gałąź od drzewa. Ponebat Jacob oirgas in canalibus a-quaruni. W len czas, gdy owce miały stawać się płodnemi, Jakób kładł gałęzie różnych kolorów, w korytach w których pojone bywały owce i kozy przed ich oczyma, ażeby te zapatrując się na różność kolorów, wydawały płody pstre, czyli mięszanego koloru białego z czarnym, i tem znacznie powiększył swego majątku. Te odmiany kolorów nie były skutkiem naturalnym sztuki Jakóba, ani wyobraźni owych zwierząt, ale cudem istotnym, który Bóg działał dla dobra Jakóba, by mu wynadgrodził wierne prace jego, a ukarał łakomstwo i nieużytość Labana. Rózga bierze się także za kij czyli laskę podróżnych/ Nihil tu/eri-tis in via, neque ttirgam. Tudzież za pałkę pasterską. Firga tua et bacu-lus tuus ipsa me consolala sunt. Za rózgę której Bóg używa na ukaranie lu-

R e.

dzi. Fis i/a. bo in Firga iniquitales eo-rum ; za latorośl , Egredietur virga de radice Jesse. Oznacza także cuda. Redemisti rirgam haeredilalis tuae. Bierze się nakoniec na oznaczenie tych, których Bóg używa za narzędzie, dla wykonania swej zemsty nad ludźmi. Fae Mssur. Firga furoris mei. (Isaiae Cap. 10.) Rózga Mojżesza , była to laska, której on pospolicie używał, prowadząc na paszę swe trzody, i którą Bóg kazał mu nosić z sobą dla sprawowania dzieł cudownych, które czynić miał przed Faraonem, by zniewolił go do uwolnienia ludu. Firgam quoque hanc sumę in mann tua, in qua facturus es signa. Ta rózga była narzędziem przez które Bóg udzielił mu władzy do czynienia cudów, a dla przekonania go, kazał mu zaraz uczynić tego doświadczenie, rozkazał mu rzucić ją na ziemię i zamieniła się w węża, Mojżesz przełąkł się i zaczął uciekać, ale Pan rzekł do niego aby wziął węża za ogon, i zamienił się znowu w rózgę. Niewiadomo co się stało z tą laską po śmierci Mojżesza; jest rzeczą podobną do wiary, iż się dostała Jozuemu, jako następcy jego wrządzie nad ludem. Rózga Marona, jest to laska którą nosił ten naywyższy kapłan, i która za Boskiem rozporządzeniem w przeciągu jednej nocy cudownie zakwitła, dla dowodu przez to cudowne zdarzenie , że Bóg sam obrał pokolenie Lewi do sprawowania usług kapłańskich. W czasie spisku wznieconego przez Korę, Bóg rozkazał Mojżeszowi, by wziął rózgę każdego z głów wszystkich pokoleń, i złączył z ową Aarona,

( ²¹* )

Re.

która była w liczbie trzynasta, napisano było na każdej z tych rózg imię wodza, który ją oddał, złożono je do namiotu Przybytku , gdzie Pan objawił się Mojżeszowi, a następującego poranku znaleziono rózgę Aarona iż wydała z siebie nietylko gałązki i liście ale i zakwitła , i wydała owoc migdałów, fnoenit germinasse virgum Jar on, in domo Levi, et turgentibus gemmis ernper unl flores, qui fo/iis di-tatafis in ennigdn/a defonnati sunt. Tak kapłaństwo zatwierdzone zostało cudownie dla Aarona, i potomków jego, a dla zachowania pamięci tak cudownego zdarzenia, chciał Bóg ażeby ta rózga umieszczona była w przybytku , gdzie bezwątpicnia zachowywała swą zieloność i owoc dla przekonania żydów po wszystkie czasy o tym zdarzonym cudzie. (Numer. Cap. 17.)

ROZGRZESZENIE czyli Rozwią.

zanie. Jbsolulio, słowo to oznacza w' Cbrześciaństwie wyrok, który wydaje kapłan przy Sakramencie pokuty w imieniu Chrystusa, przez który odpuszczone bywają grzechy tym , którzy je na spowiedzi wyznają, zżąłem i przedsięwzięciem więcej w nie nie wpadać, i czynić pokutę za nie wyznaczoną. Rozgrzeszenie jest częścią istotną sakramentu pokuły. Ta jest nauka powszechnego Zboru Trydenckiego. (Session. 14. Cap. 3.) Owszem jest rzeczą potrzebną, żeby pokutujący byli rozgrzeszeni, aby stali się uczesni-kami sakramentu pokuty, ponieważ Bóg używa słów kapłańskich, który daje rozgrzeszenie na odpuszczenie grzechów. Prócz tego jest ono potrzebne

Rę.

dla otrzymania wiecznego zbawienia, ponieważ żaden człowiek popełniwszy grzech śmiertelny nie może bydź zbawionym, jeżeli nie otrzyma odpuszczenia. Samo tylko jest rozgrzeszenie, którego ten jest właściwy skutek pojednać człowieka z Bogiem, podług słów owych Chrystusa rzeczonych do jego Apostołów, a z niemi do ich następców. « Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie » związane i w niebie, a co tylko roz-- wiążecie na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.. (Malth. Cap. 18.) Ztąd pochodzi, iż gdy słudzy reli-gii odebrali władzę związywania i rozwiązywania grzeszników', potrzeba koniecznie, żeby grzesznicy udawali się do nich , po otrzymanie odpuszczenia swych grzechów'. Ta potrzeba rozgrzeszenia, zasadza się na powszech-nem świadectwie ojców świętych, i ztwderdzona jest powagą powszechnych Zborów kościoła, czyli Ronciliów. Zgadzają się na to wszyscy nauczyciele religii, że kiedy skrucha, czyli żal za grzechy jest doskonały i pochodzący ze szczerej miłości Boga, jedna człowdeka z Bogiem , wprzód jeszcze, nim przystąpi do sakramentu pokuty, prócz tego powszechnie nauczają, że to pojednanie łączyć się powdn-no z wolą szczerą człowieka chcącego stać się uczcśnikiem sakramentu pokuty , i że na tej woli i ehęci tak ścisłe zasadza się ; że nie jest oddzielne od rozgrzeszenia gdy go kapłan penitentowi udziela. Tak naucza Con-cilium Tridenckie (Sess. 14. Cap. 4 ) To rozgrzeszenie czynić się powinno wyrażnemi słowy władzą oznaczają-cemi. Ego te nbsoho a peccatis tuis