0929DRUK00001761

349

ABEKACJA

Ten kąt -ą, o który pozorny kierunek ku gwieździe odchylony jest od prawdziwego w chwili obserwacji, jest miarą adoracji gwiazdowej. Kąt ten, jak widzimy ze wzoru (173), jest zupełnie, niezależny od odległości gwiazdy, ani też od prędkości-obserwatora i kształtu jego drogi w czasie aberacji; zależy on jedynie od prędkości i kierunku obserwatora w chwili obserwacji.

Kierunek 0'G, który nazwaliśmy prawdziwym w epoce t-\- 0, bylbB takim w istoto tylko wtedy, gdyby gwiazda nie posiadała ruchu. Gdy jednakże w czasie 0 gwiazda Cr przeszła do G-_v, to prawdziwy kierunek ku gwieździe określa prosta (Jh,. Ten kierunek jednakże podać możemy TWko -wtedy, gdy znany jest rueli własny gwiazdy. Do tej sprawy powrócimy Jfeszdap później.

Oczywiście każdy ruch obserwatora powodować musi abe-raeją gwiazdową. Biorąc znowu pod uwagę te cztery główne ruchy obserwatora, które braliśmy pod uwagę w rozdziale poprzednim, odróżniać będziemy też cztery następujące przypadki aberacji gwiazdowej: 1) aberację wiekową, '2) aberację roczną, 3) abe-rację miesięczną i 4) aberację dzienną.

V

Jak wynika, ze wzoru (173), jtr-i-eo najwyżej tang = p = —’

i ot zy wiście jj ma wartość tem większą, im większą jest prędkość obserwatora v. Otóż z ruchów wyżej wymienionych, jak wiemy, największą jest prędkość ruchu rocznego ziemi dokoła słońca, w ynosząca około 30 Łm/u W tym przypadku jest w przybliżeniu p= 10^_4, a we wszystkich innych przypadkach wartość p jest mniejsza. Wobecdego można we wzorze (173) opuścić w mianowniku drugi wyraz i przyjąć tangkj = yj sin 1"; otrzymuje „się w ten sposób dostatecznie dokładny wzór przybliżony

y) sin 1" =p sin h,	(178')
który, gdy oznaczy my
—-777 - k j	(S)
sm 1
otrzymuje postać
r, = k. sin h.	(173")

W tym ostatnim wzorze r, i k wyrażone są w sekundach lukov ych.