9152S9601

§ ^io3-

Koń Norwegii.

Norwegia wcale do hippicznych nie należy krain, koń chłodnych tych stref nie ma, ani tego wdzięku, ani tej inteligencyi, która rodzi ów ścisły człowieka z koniem sojusz w stronach świata bardziej uprzywilejowanych. — Koń Norwegii jest miernej urody, jego głowa jest wielka, szyja krótka, włos długi, ogon dziany. Pozor jego jest w ogóle nędzny a przymioty czynią go jedynie zdatnym do pociągu. W tej zdegenerowanej rasie odznacza się tylko jedna odmiana koni, dobrze kłusem biegających, zwana trouver, których Norwegczyk prędzej za maszyny, niżeli za towarzyszów zabaw i sławy uważa.

Szwecya z Norwegią posiada dziś 555,000 koni po 50 głów na milę kwadratową po jednym koniu na 9 mieszkańców.

§ i°4-

Koń Islandyi.

Koń islandski, który kąpie długą swą grzywę w wodach morza lodowatego, zeszedł na najniższy szczebel hippicznej hierarchii, a zachował jednak jeszcze piętna stawiące go na czele innych zwierząt domowych. Maść konia islandskiego, jest zwykle bura, włos długi, ogon gruby, krupa krótka i spadzista, szyja krótka, pierś szeroka, oko małe, nos długi, ganasz gruby, nogi suche, niezbyt dziane, ścięgna w mięsnej utopione tkaninie, kopyto i krzyże dobre, uroda jego nie dochodzi dwóch arszynów. Mieszkaniec Islandyi, ubogi czy bogaty, na koniu jedynie podróżuje, a tradycye kraju przechowują le-

288