FizykaII25401

248

samego prawa, co drgania widełek. Atoli, gdy środek długości strony stoi naprzeciwko szkiełka L w mikroskopie, a ta smyczkiem jest pogłaskana, widać przeciwnie krzywicę A, w Fig. 111

248

wystawioną, zamiast linii prostej pod Nrem Inatabl. la. Krzywice ¹) D i C pojawiają się tu zamiast elips pod Nrem II i III, a krzywica D zamiast koła pod Nro IY tamże. Już z tego odmiennego kształtu świetlnych krzywic wnosić można, że formy d”gania stron są inne, niż diapasonów, i różnią się w istocie od ferm ruchu ciała, drgającego nakształt wahadła-1 w rzeczy samćj niechaj w Fig. 112 linia en wystawia pionową, którą biały punkcik^ opisuje, jeśli tylko widełki drgają, yt] zaś linię poziomą, wykreśloną przezeń, gdy sama tylko strona jest w drganiu, a nareszcie loh krzywicę, okazującą się przy ró-wnoczesnem drganiu obydwóch ciał, jeśli różnica faz ich ruchów drgających jest—0. Palćj pomyślmy sobie czas T trwania peł-nćj oscylacyi widełek podzielony na 12 równych częśc^; i oznaczywszy głoskami a, b, c, one miejsca, w którychby biały punkcik w chwilach V,₂ T⁷, ²/₁₂ T, ³/i2 P i t. d., pojawił się po przejściu przez miejsce równowagi, gdyby ruch jego jedynie od drgania widełek zależał, wykreślmy przez te pun-kta a, b, c ... linie poziome, sięgające aż do krzywicy loh. Przez to otrzymamy miejsca f\ g, h, w których ów biały punkt w rzeczonych chwilach rzeczywiście się znajduje, jeśli strona i widełki razem drga-

1

Krzywice^, B, C, B są względem figur, znajdującymi się na tafii. I«> w stosunku rozmiarów jak 2 : 3 narysowane.