FizykaII33301

327

Fig. 168.

' §ułę wykreślania obrazów, odpowiadających rozciągłym przedmiotom, przed kulistem zwierciadłem umieszczonym. Wreszcie odległość połączenia się odbitych promieni od zwierciadła wypukłego można też bezpośrednio obliczyć z wzoru (I), kładąc ^tarnŻe, zgodnie z przeciwnem położeniem środka kulistości w tym drugim rodzaju zwierciadeł, — r zamiast r\ poczem otrzy

'Tin *    *

^UJC się a — — -—;— , t. j. odległość obrazu a od źwier-‘2aĄ-r

^cmdła z przeciwnym znakiem, niż w podobnym wypadku uźwier-ciadła wklęsłego. Z tego zaś wynika, że obraz za zwierciadłem ° azać się musi. Nadawszy onemu zrównaniu kształt, podobny ^{c 0} Wzoru II), mamy formułkę

a    \ r ¹ a /

^{a r}°ztrząsając ją podobnie, jak wzór wspomniony, przekonujemy że istotnie dla a ~ co, jest a = —— , t. j. promienie, padające na wypukłe zwierciadło równoodległe do osi, zdają się Po odbiciu wychodzić z punktu tejże osi, oddalonego od środka zwierciadła o połowę promienia kulistości jego, czyli z domniemanego ogniska /’ leżącego za zwierciadłem (fig. 166) w pur-'■de J<\ który dzieli promień Cd na dwie równe części. Więcśj ⁰ tem i o katoptrycznych anainorfozach w tomie dodatkowym.