FizykaII69801

692.,

więc bardzo długi pręt magnesowy, północnym biegunem na północ obrócony, ułoży* poziomo na południku magnetycznym i następnie w przedłużeniu jego osi długości przybliży do niego na północnej lub południowśj stronie małą igłę odchylenia, przyjąć można, że tylko bliższy nićj biegun pręta znaczny wpływ na nią wywiera, tudzież, że działania jego na wszvstkie cząsteczki igły są równe i równoległe. W tym razie działanie pręta magnetycznego na igłę wspiera magnetyczne działanie ziemi, sumując się z niem poniekąd, i wskutek tego przyśpiesza drgania tej igły. Oznaczywszy tedy przez H poziomą składowę magnetyzmu ziemskiego, przez F działarie bieguna magnetycznego na jednostkę magnetyzmu, nagromadzoną w jednym punkce, przez n ilość drgań, wykonanych w czasie Z pod samym tylko wpływem ziemi, przez N zaś ilość ich w tym samym czasie- gdy prócz ziemi działa na nią także rzeczony pręt magnesowy, nareszcie przez K moment bezwładności, a przez M magnetyczny

£ £

moment igły, mamy na mocy § 111 w T. I, ponieważ — i ~^T

czas jednegc drgnienia igły w rzeczonych okolicznościach wystawia,

K'

/

: fi

n

Z

~~N

a dzieląc pierwsze wyrażenie przez drugie

N

także — n

i-

H F H

z czego

H-f F__ N²

^7/ ⁼ T²' ⁵

czyli —

N²

— 1:

n ‘    n‘

wyniJta. Dajmy' na to, że ilości Fi N odnoszą się do wypadku, kiedy odległość środkowego punktu igły od najbliższego bieguna magnesu jest = Z?, w razie zaś, gdy ta odległość jest D', są F' i N'; wówczas tym samym sposobem otrzymuje się wy-F' A⁷'* — _n 2

rażenie:    —-——v , zatem będzie

F': F= (N'2 — n²) : {N² — n²).

Lecz doświadczenie uczy, iż zawsze bardzo blisko '

(N'² — n²): (N² — n²) rJ T)² \ D'², zatem z bardzo wielkiem podobieństwem do prawdy musi byt F’: F — I)²: D'²,